Al meer dan veertig jaar regisseert Stephen Frears inmiddels; eerst nog voor tv, maar vanaf begin jaren tachtig ook voor film. In al die jaren hebben recensenten geprobeerd een rode lijn in zijn werk te ontwaren, maar dat is onmogelijk gebleken. Frears bindt zich niet vast aan een bepaald genre en doet met elke nieuwe film iets heel anders. Zo waren zijn drie laatste films opeenvolgend een portret van de Britse koningin na de dood van Diana, een kostuumdrama over de relatie tussen een courtisane en haar jonge minnaar en een kluchtige komedie over het Britse platteland. Die laatste, Tamara Drewe, is vanaf deze week in de bioscopen te zien.
De film is gebaseerd op de gelijknamige stripreeks van Posy Simmonds uit The Guardian, die later ook in de vorm van een graphic novel is gepubliceerd. Tamara Drewe is een jonge, succesvolle journaliste die ogenschijnlijk zelfverzekerd in haar schoenen staat en heel goed weet welk effect ze heeft op het mannelijk geslacht. Ze keert in de film terug na haar geboortedorp, een vredig plattelandsdorpje dat na haar komst helemaal niet zo vredig meer is. Want waar Tamara voordat ze wegging nog een lelijk meisje was met een opzichtige grote neus, heeft een operatie wonderen gedaan en brengt ze de hoofden van elke man in het dorp op hol.
Van een film met de titel Tamara Drewe zou je verwachten dat het verhaal om Tamara Drewe draait, maar dat is hier niet het geval. De personages die om haar heen cirkelen zijn de echte hoofdpersonen van deze film en zijn ook veel interessantere personages dan Tamara. Zo is er de succesvolle auteur van thrillerromans Nicholas Hardiment die regelmatig overspel pleegt op zijn lieve vrouw Beth en vervolgens met hangende pootjes bij haar terugkeert. Ook is er de ietwat pretentieuze drummer Ben Sergeant van de rockband Swipe met wie Tamara een relatie begint en lokale held Andy Cobb, de jeugdliefde van Tamara.
Veel Britser dan Tamara Drewe kan bijna niet. Het lijkt wel alsof Frears alle vooroordelen die er over de Engelse cultuur bestaan in een film wilde stoppen en er eens goed mee wilde spelen. Dat levert een aangename, nogal kluchtige film op die niet pretendeert meer te zijn dan een ontspannen komedie voor een lome zomeravond. Echt schaterlachen wordt het nooit, maar een grote glimlach weet Tamara Drewe vaak wel op je gezicht te toveren. Daarbij valt het op dat de film zelden de makkelijke grap zoekt, maar de humor op meer subtiele wijze probeert te bereiken.
Tamara Drewe heeft echter wel het probleem dat het hoofdpersonage weinig interessant is. Tamara, met al haar twijfels over zichzelf, is een nogal vlak personage dat bleek afsteekt tegen de overige excentriekelingen. Daar kan de bevallige Gemma Arterton, die om de vijf minuten van outfit verwisselt en verleidelijk de camera inkijkt, maar weinig aan veranderen. Het is dan ook maar goed dat die excentriekelingen de meeste aandacht opeisen. Hoogtepunt zijn de twee schoolmeisjes die in het begin van de film als een soort Grieks koor commentaar geven op de ontwikkelingen, maar gaandeweg een grotere rol krijgen en in de nodige hachelijke situaties belanden. En zo wordt Tamara Drewe een film waar Stephen Frears in zijn carrière patent op lijkt te hebben. Geen meesterwerk, maar wel degelijk, vakkundig amusement.
