Waar films doorgaans een opening hebben die de toon aangeeft en vooruitwijst naar het verdere plot, hopende daarmee de kijker voldoende aan te spreken om de rest van de film af te kijken, daar kan de eerste scène van The Change-Up worden opgevat als een soort waarschuwing. De volkomen overbodige scène laat zien dat het aangename leven van Dave (goede baan, groot huis, mooie vrouw, drie kinderen) ook minder aangename kanten heeft, want jawel hij moet de luiers verschonen van zijn tweeling en krijgt daarbij jawel zijn mond vol bruine babydrab. En vervolgens verschijnt de titel in beeld Het is alsof de makers willen zeggen: Jawel, dit is het niveau waarmee je het de komende twee uur zult moeten doen. Als je wilt vertrekken, dan is dit het moment. We zullen het je niet kwalijk nemen.
Overigens zegt deze scène niet eens iets over de film, hooguit over de onvolwassen humor die later tentoon zal worden gespreid. The Change-Up is namelijk een lichaamsverwisselingsfilm. Daarvoor geldt dat wanneer je er een hebt gezien, je ze eigenlijk allemaal wel hebt gezien. En heb je Big gezien, dan heb je ook meteen het hoogst haalbare uit dit genre gezien. Waarom Hollywood nog steeds variaties blijft uitbrengen op dit beproefde recept? Omdat het scoort en omdat het nooit eerder als bromance-komedie voor volwassenen is gedaan, zo lijken de makers van The Change-Up te antwoorden. Het is een flauw excuus voor een net zo flauwe film.
Beste vrienden Dave en Mitch leiden twee totaal verschillende levens en beschouwen elkaars gras een stuk groener dan dat van henzelf. Door te roepen dat ze elkaars leven zouden willen hebben terwijl ze samen laveloos in een fontein staan te urineren (oké, dat is wel enigszins nieuw), worden ze de volgende ochtend wakker in elkaars lichaam. Vervelend genoeg blijkt de fontein te zijn weggehaald. Het lokale ambtenarenapparaat heeft enige tijd nodig om te achterhalen waar deze nu staat. Zodoende rest Dave en Mitch niets anders dan tijdelijk elkaars leven over te nemen, wat leidt tot de gebruikelijke ongemakken, omdat de heren niet voorbereid zijn op elkaars werk en leefstijl.
Wat erg frustreert, is dat geen van beide heren (noch de makers van de film) zich realiseren dat ze elkaar af en toe zeer eenvoudig zouden kunnen helpen door even mobiel te bellen of een smsje met instructies te sturen. En hoewel ze elkaar meestal wel enigszins inseinen over wat ze kunnen verwachten, vergeten ze daarbij steeds net dat ene saillante detail waarmee rekening moet worden gehouden. Waarom? Om de clou voor het publiek te bewaren natuurlijk Invallen voor Dave betekent voor Mitch een spoedcursusje advocatuur, ter voorbereiding op een belangrijke bedrijfsovername. Bizar genoeg volbrengt hij die geheel in zijn eentje, terwijl hij met minder inspanning een stuk meer gedaan zou krijgen wanneer hij met Dave zou samenwerken. Het is immers niet alsof die iets beters te doen heeft met zijn tijd.
Iedere keer wanneer de film een beetje interessant uit de hoek komt, wordt dat alweer snel de kop ingedrukt. Zo is er een redelijk verfrissende scène waarin de twee mannen er maar niet in slagen Daves vrouw van hun probleem te overtuigen, omdat Dave steeds net de verkeerde antwoorden geeft op haar persoonlijke vragen. Bizar genoeg probeert het tweetal daarna geen seconde meer om de situatie alsnog tot haar te laten doordringen. Zelfs wanneer het huwelijk door Mitch toedoen op springen staat, blijven ze de façade volhouden. Pas in een van de laatste scènes ziet Daves vrouw eindelijk in hoe de vork in de steel zit, waarop hij verontschuldigend zegt: We probeerden het je te vertellen. Ja, minstens een week geleden!
Maar wat The Change-Up nog meer de das omdoet dan deze infantiliteiten, is hoe de kijker wordt behandeld. Nooit durft men erop te vertrouwen dat die het doodeenvoudige plot zal kunnen begrijpen. En dus wordt alles minstens drie keer aangeduid, uitgespeld en samengevat, zodat echt niemand iets gemist kan hebben. Dat Mitch onvolwassen is, valt direct af te lezen uit zijn appartement (vooral in contrast met de woning van Dave); daarvoor hoeven we hem echt niet constant te zien blowen of lompe dingen te horen roepen. Ook na de lichaamsverwisseling gaat dit gedoe onverminderd door. Zo is het blijkbaar niet genoeg om Mitch volkomen underdressed op een belangrijke vergadering te zien; hij moet vervolgens ook nog worstelen met een ongemakkelijke stoel en met belachelijk ongepast taalgebruik tekeergaan tegen Daves superieuren. Op dit moment realiseert de kijker zich hoogstwaarschijnlijk dat Mitch niet zozeer onvolwassen is, maar gewoonweg achterlijk. Net als de film.
