Met Amour won regisseur Michael Haneke voor de tweede keer in slechts vier jaar de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes. Voor sommigen kwam deze toekenning als een verrassing, maar feitelijk is het slechts een bevestiging van wat de meesten al lang weten: Haneke is een cineast om rekening mee te houden en die niet snel teleur zal stellen. Ook Amour is weer een interessant werkje waarin Haneke zijn minimalistische stijl en menselijke kijk op zaken weer volop tentoonspreidt en zijn acteurs op hoog niveau laat acteren. Spijtig alleen dat hij er een half uur langer voor uittrekt dan nodig was geweest.
Georges en Anne (twee namen die de kenners van Hanekes oeuvre bekend voor zullen komen) vormen een echtpaar van gepensioneerde muziekleraren die hun nadagen slijten in hun ruime appartement in Parijs. Hoewel op leeftijd (de vertolkende acteurs zijn allebei over de tachtig) zijn de twee fysiek en mentaal nog prima in orde. Daar komt een eind aan wanneer Anne een beroerte krijgt en de helft van haar lichaam verlamd raakt. Met lede ogen moet Georges toezien hij zijn vrouw steeds verder afglijdt richting totale verlamming en het punt dat zij hem niet eens meer herkent. Toch blijft hij zich trouw voor haar wegcijferen. Waarom? De titel geeft het antwoord.
Hoewel de opzet van zijn films vaak dodelijk eenvoudig is, weet Haneke er altijd het maximale uit te halen. Wat zeker helpt, is dat hij het in beeld brengt op een wijze die uitdagend is zonder opzichtig te zijn. Amour vormt daarop geen uitzondering. Ook ditmaal pakt Haneke uit met lange takes en interessante camerastandpunten. Zo wordt bij een pianoconcert niet de pianist maar enkel het publiek getoond, resulterend in een shot dat als een spiegel voor de bioscoopzaal werkt. Een stukje interessanter wordt het bij een frontaal shot waarin Georges zijn vrouw van het toilet helpt opstaan, waarbij zijn achterkant het beeld dusdanig blokkeert dat de kijker vrijwel niets te zien krijgt. Toch zien we net genoeg. Of misschien wel juist precies genoeg.
Met een speelduur van 127 minuten is Amour niet absurd lang (de gemiddelde blockbuster schrikt niet terug voor zon speelduur) maar het is voor deze film overduidelijk een half uur te veel. Doordat Haneke het aftakelingsproces van Anne in elk detail laat zien valt hij gaandeweg steeds meer in herhaling, waardoor verveling op de loer ligt. Wat dan helaas niet helpt is dat de film na het eerste kwartier het appartement van de hoofdpersonen niet meer verlaat, al draagt dit zeker bij aan het beoogde gevoel van isolatie. De meeste afbreuk doet echter een compleet uit de toon vallende droomscène die er louter lijkt te zijn om het publiek met een schrikmoment bij de les te houden.
Het is dus maar goed dat Haneke in de hoofdrollen de oudgedienden Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva op zulk hoog niveau laat acteren. Hun van elke ijdelheid verstoken spel zorgt voor een menselijke kern die de film constant overeind houdt, zelfs in de overbodige scènes. Wanneer na een lange twee uur het einde zich toch vrij onverwacht aandient, herpakt Haneke zich door op precies de juiste wijze af te sluiten. Helaas gaat het eindstukje toch weer twee minuten te lang door, maar het idee is er tenminste. Wat overblijft, is een film die in alle aspecten prima in elkaar steekt, maar waarbij een stevige knipbeurt wonderen had gedaan.
