De tienjarige Mike heeft tijdens zijn jonge leventje al heel wat voor zijn kiezen gehad. Het jochie ligt in het ziekenhuis waar zijn behandeling voor leukemie succesvol is afgesloten. Zo vlak voor Kerst kan Mike niet wachten tot hij naar huis mag. Zijn alleenstaande moeder Natasja kan echter niet van de drank afblijven en gedraagt zich zelf nog als een klein kind. Ze denkt alleen aan zichzelf en verzuimt om haar zoon op te halen uit het ziekenhuis. Bureau Jeugdzorg heeft allerlei plannetjes om Mike bij een pleeggezin te droppen. De goedgebekte Mike heeft daar echter weinig trek in. Hij kan namelijk ook prima in het ziekenhuis wonen, vooral nadat hij daar vriendjes is geworden met de introverte Vincent. Mike doet er dan ook alles aan om het Cilia van Jeugdzorg volstrekt onmogelijk te maken.
De Groeten van Mike!, gespeld met uitroepteken, is het nieuwste regieproject van productiemaatschappij Shooting Star. Het bedrijf van regisseursechtpaar Dave Schram en Maria Peters was de laatste jaren met name verantwoordelijk voor de verfilmingen van de boekenkast van schrijfster Carry Slee. Peters tekende daarnaast ook voor de regie van oer-Hollandse kinderfilms als Kruimeltje en Pietje Bell alsmede voor het vorig jaar verschenen volwassenendrama Sonny Boy. De productiestal heeft dus ruime ervaring met het produceren, schrijven en regisseren van zowel volwassenen- als jeugdfilms. De Groeten van Mike! is in tegenstelling tot eerdere producties van Shooting Star niet gebaseerd op een boek, maar op een origineel scenario van Mirjam Oomkes en Willemine van de Wiel.
Er is de laatste tijd in ons land een aantal jeugdfilms uitgebracht waarin kanker een grote rol speelt. Drama's als het Britse Voordat Ik Doodga en het vaderlandse [/i]Achtste-groepers Huilen Niet[/i] gingen over het onrechtvaardige gegeven dat een onschuldig kind moet vechten tegen de slopende ziekte. Het uitgangspunt van De Groeten van Mike! is een stuk rooskleuriger. Het brutale jochie heeft zijn ziekte overwonnen, maar wat staat hem allemaal te wachten als hij de ontslagpapieren van het ziekenhuis heeft ondertekend? Zijn thuissituatie is allesbehalve hoopgevend. Moeder Natasja, een kwetsbare Bracha van Doesburgh, is er misschien nog wel beroerder aan toe dan haar zoontje en is niet in staat de verantwoordelijkheden van het ouderschap te overzien. Het knappe is dat de twee scenaristen ondanks alle problemen en de gevaren van een mogelijke verwaarlozing wel een realistische liefdevolle band tussen moeder en zoon hebben weten te scheppen. Mike verlangt ondanks de voor een buitenstaander egocentrische instelling van zijn moeder toch naar haar.
Het punt dat Peters met haar charmante jeugddrama onder meer wil maken is dat allerlei instanties die het beste met een kind voor menen te hebben een gelukkig leven juist in de weg kunnen staan. Dit thema voert echter niet de boventoon. De Groeten van Mike! is op gepaste momenten heerlijk luchtig, maar veegt ondanks de opgewekte toon de echte problemen niet onder het tapijt. Dat het allemaal niet loodzwaar wordt, is voor een groot deel te danken aan de opgewekte natuur van de hoofdpersoon. Hij laat zich niet de les lezen en heeft een grote mate van zelfstandigheid ontwikkeld. Bovendien weet hij zich makkelijk aan zijn nieuwe situatie aan te passen en tegelijkertijd zijn eigen grenzen te bewaken. Mike heeft een bewonderenswaardige levensinstelling ontwikkeld waarvan grote hoop uitgaat.
Peters heeft door het plaatsen van de juiste accenten en met een getalenteerde cast achter de hand een ideale mix tussen komedie en drama gevonden. Ze dweept niet met de hoge feelgoodfactor. Het verhaal speelt zich af in de dagen voor Kerst, een gegeven waaraan nogal wat valkuilen en clichés kleven die Peters en haar schrijversteam handig weten te vermijden. De contrasten met rijkeluiszoontje Vincent worden netjes uitgewerkt en maken duidelijk dat kinderen zich weinig aantrekken van klassenverschillen. Na degelijke, maar inspiratiearme Carry Slee-verfilmingen bevestigt De Groeten van Mike! het talent van Maria Peters om haar doelgroep aan te spreken.
De hoofdrol van Maas Bronkhuyzen, die eerder nog te zien was in de Paul van Loon-verfilming Dolfje Weerwolfje zit hem dankzij zijn onbevangen en natuurlijke spel als gegoten. De scènes waarin zijn Mike het hele huis van zijn moeder opruimt en gezellig maakt of waarin hij met moeder en al in een fontein springt zijn ontroerend en instant iconisch. Er spreekt bovendien vertrouwen uit dat het allemaal wel goed zal komen. Met die gedachte kan zelfs de wat afgezaagde flitsfinale weinig schade meer aanrichten.
