Chloe Pirrie is een naam om te onthouden. Bij de Independent Film Awards werd ze uitgeroepen tot de veelbelovendste nieuwkomer en de BAFTA zette haar ook op de lijst van getalenteerdste jonge acteurs van het afgelopen jaar. De Schotse heeft echter maar één grote film op haar naam staan, namelijk Shell, een drama over een meisje en haar tankstation.
De titel verwijst niet naar het pompstation, maar is de naam van de hoofdpersoon. Ze runt met haar vader Pete samen een tankstation in de Schotse Hooglanden. Het is een afgesloten leven, want ze zitten letterlijk midden in de natuur en klanten komen slechts sporadisch langs. Het meisje heeft vrede met het leven dat ze leeft, maar gemakkelijk is het niet. Er gebeurt nooit wat en haar enige gezelschap is haar depressieve vader. Dat Shell een jongedame begint te worden, valt de mannen die langskomen op. Er is wat geflirt en zelfs een minnaar, maar erger is dat haar vader een verkeerde interesse in zijn dochter begint te krijgen.
Een van de aparte elementen aan Shell is dat debuterend regisseur Graham ervoor heeft gekozen om zijn acteurs meer te laten zeggen met hun lichaamstaal en blikken dan met dialogen. Aan de manier waarop Pirrie en Mawle elkaar aankijken en aanraken, voel je al snel dat zij een verstoorde vader-dochterrelatie hebben, met een incestueuze ondertoon. De acteurs doen dit op subtiele wijze en de lof die Pirrie voor deze rol heeft gekregen, is dan ook meer dan terecht. Zij uit zich prima in stil spel en weet Shell op geheel natuurlijke wijze gestalte te geven.
Opmerkelijk is dat Graham die stilte en de ongemakkelijke interactie tussen de hoofdpersonages nog meer benadrukt, door een soundtrack achterwege te laten. Een enkele keer is er even wat geluid als er een radio aan wordt gezet, maar daar houdt het bij op. Ook de dialogen zijn slechts minimaal, waardoor er nog meer ruimte is voor stilte, stilte en nog meer stilte. De Schotse Hooglanden, die continue liefdevol in beeld worden gebracht, benadrukken de sfeer van eenzaamheid nog meer. Het is er misschien wonderschoon, zonder menselijke interactie is het oersaai en geestdodend.
Helaas kunnen de adembenemende shots van de omgeving en de goede acteerprestaties niet verbloemen dat Shell qua verhaal tekortschiet. De incestueuze vader-dochterverhouding ontvouwt zich langzaam, maar tot een spannende ontknoping komt het niet. Bovendien is er echt een max aan het aantal shots van bergen en mensen die in stilte een kopje koffie drinken, dat je kan blijven boeien, hoe overtuigend de acteurs dit ook doen. Graham baseerde deze film op een korte film die hij eerder over hetzelfde onderwerp maakte. Het voelt alsof hij de lange speelduur alleen heeft weten te creëren door er meer lange stiltes en landschappen in te verwerken. Met net zoveel liefde voor het scenario als voor de omliggende natuur, had Graham hier een betere film van kunnen maken met meer pit. Een paar extra dialogen hadden deze langer versie niet misstaan en hadden zelfs kunnen zorgen voor een diepere karakterontwikkeling van de personages. Nu is het helaas een nogal saaie zit, terwijl er met de donkere thema's, overtuigende acteurs en sfeervolle locatie veel in had gezeten.
