Wanneer je een beeld wilt schetsen van iemand die er niet meer is, kun je haast niet anders dan spreken met de personen in zijn of haar directe omgeving. Vrienden, familieleden en collega's kunnen slechts een beperkte kant van het verhaal vertellen, maar door alle beschrijvingen bij elkaar te leggen, worden de contouren van de persoon in kwestie steeds beter zichtbaar. After the Tone gebruikt deze methode door de hoofdpersoon te laten schitteren door afwezigheid en het schetsen van zijn leven en persoonlijkheid over te laten aan de mensen die hem het best kennen. Tot zover niets nieuws, maar wat After the Tone onderscheidend maakt is dat alles gebeurt door middel van voicemailberichten.
Na in de eerste minuut Onno's eigen voicemailbericht te hebben gehoord, bestaat de rest van de film uit berichten die worden ingesproken omdat hij zijn telefoon niet opneemt. Onno lijkt namelijk te zijn verdwenen: hij komt niet opdagen op zijn werk, is afwezig op een verjaardag, laat een concert schieten en reageert op geen van de vele ingesproken berichten. Dat leidt de eerste dagen vooral tot voicemails vol verwarring en irritatie, maar na verloop van tijd wordt steeds meer wanhoop hoorbaar. Is Onno iets ernstigs overkomen of heeft hij simpelweg zijn oude leven de rug toegekeerd? Het laatste lijkt niet ondenkbaar, aangezien sommige voicemails hem neerzetten als een vrij wispelturig figuur met een sterke neiging tot vluchtgedrag. Maar bij gebrek aan informatie tast iedereen in het duister en die onzekerheid laat niemand ongeschonden.
Het moge duidelijk zijn: After the Tone moet het vooral hebben van zijn onconventionele opzet. Anderhalf uur horen we voicemailberichten, vergezeld van beelden van de plekken vanwaar de telefoontjes worden gepleegd. Hoewel interessant van aard, moeten voor deze opzet helaas wel wat loopjes worden genomen met de werkelijkheid. Zo is het moeilijk te geloven dat mensen zelfs maanden na Onno's verdwijning nog steeds blijven bellen en berichten inspreken, vooral in een tijd waarin niet bepaald een gebrek is aan communicatiemiddelen. Pas als na een uur een personage in haar voicemailbericht aan Onno om een sms'je vraagt, lijkt de film eindelijk te bevestigen te zijn gesitueerd in een universum waarin communicatie niet noodzakelijkerwijs verbaal is.
Geloofwaardigheid is sowieso wat de film uiteindelijk opbreekt: After the Tone is namelijk niet gesitueerd in een filmische werkelijkheid, maar mikt op hetzelfde gevoel van realiteit als foundfootagefilms. Op sommige momenten lukt dat heel aardig, bijvoorbeeld door het gebruik van herkenbare telefoonmaniertjes en op zeker moment zelfs een broekzakgesprek, maar de ingesproken berichten klinken vaak meer als opgelezen teksten dan als geïmproviseerde boodschappen. Wat ontbreekt zijn de haperingen, versprekingen of zaken die op het laatste moment te binnen schieten. Bij gebrek daaraan resteren tamelijk uitleggerige monologen die geregeld in herhaling vallen. Dergelijke tekortkomingen zouden best te vergeven zijn in een ander type film, ware het niet dat de voicemailberichten hier de voornaamste pijler vormen. Met wat schaafwerk zou After the Tone ongetwijfeld een interessante kortfilm kunnen opleveren, maar in zijn huidige vorm is hij simpelweg een uur te lang om de aandacht van de kijker constant vast te houden.
