Vijf jaar na de tragische dood van haar man Garrett - die verdronk tijdens een romantische vakantie in Mexico - ontmoet Nikki een andere man die sprekend op hem lijkt. Ze dwingt een tweede ontmoeting af, maar verzwijgt haar geschiedenis. Al snel wordt deze kunstschilder, alleen na een verbroken relatie, net zo verliefd op haar als zij op hem is. Maar is het niet enkel het gezicht waar ze voor gevallen is? En hebben beiden niet slechts de illusie van hervonden geluk?
De tragiek van een ontmoeting met iemand die fysiek als twee druppels water op je overleden soulmate lijkt en de daaruit voortvloeiende verliefdheid en hervonden geluksgevoelens is een perfect vertrekpunt voor een dramatische geschiedenis. Liefde, geluk, rouw, illusie, ontkenning en bedrog: talrijke dilemma's voorhanden voor beide personages en hun naaste omgeving. Dramaturgisch heeft The Face of Love dan ook een perfecte uitgangspositie te pakken. Des te jammer is het dat de film bijna alle kansen links laat liggen.
The Face of Love wordt routinematig uitgevoerd. De film volgt elke stap van de formule van het romantische drama. Alles zit erin: flashbacks van gelukkiger tijden, tegenwerking, vlinders in de buik, nieuwe gelukkige tijden en helaas ook eendimensionale personages en een simpele afhandeling. Het drama van scenarist/regisseur Arie Posin (The Chumscrubber) volgt de gebaande paden en kent weinig verrassingen. Terwijl er met deze tragische liefde als grondslag zoveel meer gedaan had kunnen worden. Dergelijk drama, met aanvankelijke leugens om bestwil, of keuzes gemaakt met het hart en niet het hoofd, kan veel spannender of urgenter desnoods met een zweempje Alfred Hitchcock of Woody Allen.
Hoe tragisch het in beginsel ook mag zijn, The Face of Love brengt geen levensgroot invoelbaar drama. Het scenario moet het zonder enige vorm van humor stellen. De makers nemen het verhaal van Nikki, haar overleden geliefde en haar nieuwe geliefde ongelofelijk serieus. Met als gevolg dat tragiek en luchtigheid elkaar niet tot grotere hoogten kunnen stuwen en het geheel een beetje niksig wordt. The Face of Love bestaat grotendeels uit dialoog, maar ook die ontstijgt niet het niveau van middelmatigheid. De verwikkelingen volgen elkaar routineus op. Het maakt de film traag en sentimenteel. Een gemiste kans.
Kunst en kunstenaarschap worden in Hollywood maar al te vaak simplistisch en naïef verbeeld en dat is in dit drama niet anders. Het is weinig inspirerend en moeilijk serieus te nemen. Ed Harris heeft bewezen dat hij het kan, een gepassioneerd kunstschilder belichamen. In biopic Pollock speelde hij de rol met verve. Ook Annette Bening heeft eerder met het bijltje gehakt. De op het oog stabiele echtgenote en moeder, achter wie in werkelijkheid een vrachtlading verdriet schuilgaat: die rol hebben we haar in American Beauty veel beter zien vertolken.
