Het komt regelmatig voor dat het Nederlands Filmfonds geld stopt in een productie van een ander land. Daar zit dan de eis aan vast dat een Nederlandse acteur een klein rolletje moet krijgen en/of dat een Nederlands crewlid moet worden aangenomen. Wat minder vaak voorkomt is dat verschillende landen de handen ineenslaan om een Nederlands script te verfilmen, want echt goede schrijvers krijgen hier geen kans. Poison heeft absoluut sterke punten, maar bereikt zoals zo vaak niet het bedoelde niveau.
Lucas en Edith komen tien jaar nadat hij uit hun huwelijk is gestapt weer bij elkaar op de begraafplaats van hun jonge zoontje. Ze hebben elkaar in de tussentijd nooit gezien, en op Ediths recente oproep na ook niet gesproken. Tijdens deze reünie komen een hoop emoties naar boven, want beiden hebben hun leven compleet anders geleefd.
De opening is een simpel en statisch doch mooi beeld van een met mos overgroeide stenen traptrede. Uit een kleine opening aan de zijkant mengt koffie met melk zich met een klein regenplasje. Het voelt een beetje als gif, en de titel verschijnt dan ook kort daarna in beeld. Dan begint de film en is gedaan met interessant camerawerk.
Voor een film die bestaat uit niets anders dan een lang gesprek tussen twee personages, is meer nodig dan alleen een sterk scenario, topacteurs en regie van de bovenste plank. Dat dit een verfilming is van Lot Vekemans toneelstuk Gif is dan ook overduidelijk. Er wordt weinig kracht gehaald uit muziek, montage en camerawerk. De meerwaarde van cinema is aan Poison nauwelijks besteed.
De sterren zijn wel aanwezig. De meesten kennen Tim Roth wel; de Brit zit in talloze Amerikaanse producties. Trine Dyrholm is minder bekend, maar zit desalniettemin dertig jaar in het vak en dat is te zien. Toch krijgen de twee iets teveel ruimte om los te gaan waardoor het af en toe een potje onbeschaamd acteren wordt in plaats van een organische ruzie tussen twee exen. Een rustig moment zonder montage is wellicht het beste moment uit de film.
Maar het zwakste in dit alles is het scenario. Het gesprek is niet interessant genoeg om anderhalf uur te boeien, de pijn is er maar dat is niet per definitie een fundering voor sterk drama. Twee mensen die het oneens zijn met elkaar is geen groots conflict en de reden waarom de twee op die begraafplaats samenkomen is ronduit een lachertje (vooral omdat het lange tijd een mysterie blijft).
Vekemans draait in haar scenario dapper elke steen om om de slechtste kanten van een vrouw te laten zien. Edith is een volkomen driedimensionaal personage, een mens van vlees en bloed en vol van opgekropt verdriet en verbitterde woede. Enige tijd nadat hun kind is verongelukt pakte Lucas zijn koffers en keerde nooit meer terug, en hier zit hij dan met een redelijk koele houding.
Het probleem zit hem voornamelijk in dat Vekemans niet hetzelfde doet met het mannelijke personage. Misschien kan ze zich minder goed in een man verplaatsen dan ze denkt of misschien was ze bang mannen te beledigen door van Lucas een klootzak te maken. Wat de reden ook was, het eindresultaat is uit balans.
Edith is de slechterik in dit verhaal. In het echte leven is dat prima mogelijk, in een drama zoals dit is het niet helemaal eerlijk en het werkt behoorlijk op de zenuwen. Zij gaat als eerste in de aanval. Zij slaat hem een keer, zegt sorry, en slaat hem nog een keer. Het ene moment loopt ze op te scheppen over dat de pijn kersvers in haar geheugen zit, twee minuten later stelt ze Lucas' geheugen op de proef en kraakt hem af wanneer blijkt dat dat van hem in orde is.
Ze stelt ook continue de waaromvraag. Lucas probeert gelukkig te zijn: 'Waarom moet iemand gelukkig zijn?' Lucas geeft aan het een plek te willen geven: 'waarom moet alles toch zijn plek hebben?' En nog veel meer van dat. Het is niet intellectueel om continu bij alles de vraag 'waarom' te stellen. Het geeft een gesprek niet automatisch diepgang. Lucas is zeker niet pure onschuld, maar iets meer tegengas en iets meer nare trekjes had het een eerlijker gevecht gemaakt.
Toch zijn er mooie momenten tussen beiden en dat zit hem in kleine details. Bijvoorbeeld wanneer Lucas even Ediths hand vastpakt. Zodra hij loslaat, houdt zij haar hand nog een halve tel in dezelfde positie, stiekem snakkend naar meer. Zoiets visueels spreekt boekdelen. Het zegt uit zichzelf 'daarom'.
