Regisseur Mark Verkerk brengt ons het officieuze vervolg op De Wilde Stad, de mooie documentaire waarin de flora en fauna van Amsterdam door de ogen van verschillende dieren werden bekeken. Verkerks nieuwe film verlegt het focus van de stad naar het grootste natuurgebied van Nederland: de zee aan onze westkust. De Wilde Noordzee doet verslag van de inwoners die het zilte nat bewonen, van Schotland tot Zweden en van Denemarken tot Engeland. We worden meegenomen op de persoonlijke reis van onderwatercameraman Peter van Rodijnen, die ook de voice-over doet.
Op jonge leeftijd geïnspireerd door de legendarische ontdekkingsreiziger, onderzoeker en filmmaker
Jacques-Yves Cousteau, besloot Peter duiklessen te nemen en zelf de diepzeewereld te verkennen en op beeld vast te leggen. Hobby werd beroep en dat beroep bracht hem naar wateren over de gehele aarde. Maar de fascinatie voor die nabije Noordzee stak de kop op en mondt nu uit in deze mooie documentaire over dat ecosysteem dat onlosmakelijk met ons (vaste) land verbonden is. Het is een ecosysteem dat klappen krijgt van de mens en van de natuur zelf, maar ook weerbaar is en zich - met een beetje hulp - steeds aanpast.
De Wilde Noordzee is een persoonlijk verhaal. Peter komt zelf af en toe in beeld en hij geeft duidelijk zijn mening over bepaalde zaken. Hij lust graag een gebakken scholletje, maar is wel tegen de industriële visvangst met sleepnetten. Aan boord van een kleinschalige Urker vissersboot heeft Peter moeite met het zien van al die gedode dieren die de onderwatercameraman zelf zo graag in levende glorie op beeld vangt. Peter is geen professioneel verteller, maar hij kwijt zich goed van zijn taak als onze gids door het zoute water, waarbij de persoonlijke insteek voor een mooie omlijsting zorgt.
Het audiocommentaar is vlot en helder geschreven, met hier en daar een grapje over de drukte op de huizenmarkt bij een heremietkreeftenkolonie of de lange piemels van waterpoliepen. Een enkele keer is het verloop van het relaas echter wat lastig te volgen zonder de juiste voorkennis. In het begin gaat het over plankton, maar als je niet weet dat dat zowel dierlijk als plantaardig kan zijn en gedefinieerd wordt door de passieve verplaatsing door het water, dan zijn sommige zinnen enigszins verwarrend. Hetzelfde geldt voor een sequentie over het verband tussen klimaatopwarming, CO2 en kelpwier; de uitleg komt niet goed uit de verf.
Zes jaar met engelengeduld geschoten filmmateriaal staan garant voor een prachtige kijkervaring van zowel de onderwaterwereld als de kusten waar deze aan grenst. Er zijn helikopterbeelden van kolonies broedende zeevogels en segmenten over wonderlijke planktondiertjes gefilmd met een microscoopcamera. Peter keert meer dan tien keer naar dezelfde plek terug om opnames te maken van vader zeedonderpad die over een kluit roze eitjes waakt, hij bezoekt een onderzoeksproject naar de voeding van papegaaiduikers en zwemt mee met een school reuzenhaaien waarvoor het camerateam speciaal werd ingeseind om te komen filmen.
In de bioscoopzaal met het grote scherm komt het natuurschoon van dat uitgestrekte water het best tot zijn recht. Deze vermakelijke en educatieve film maakt de verbondenheid van de Noordzee met de aanliggende landen op treffende wijze voelbaar en zet kijkers aan het denken over quota in de visserij, teruglopende vogelpopulaties en de bouw van windmolens op zee.
De aanleg van een windmolenpark zorgt vanwege de herrie - die onder water nog verder reikt - voor een enorme verstoring van het marine leven, maar de stenen 'voeten' van de molens vormen waarschijnlijk een ecosysteem van de toekomst. Er zullen zich schaaldieren en algen op vastzetten en ander leven volgt vanzelf. Peter zegt: "Laat het zand met rust en er ontstaan vanzelf riffen." De mens hoeft niet alleen te ontregelen, maar kan ook mogelijkheden en vertrouwen bieden.
