Zwarte stieren en witte paarden tekenen de Camargue in Frankrijk. Hier leven echte Europese cowboys die hun eeuwenoude tradities voortzetten, al dan niet in een modern jasje. Een van de tradities die vrijwel onveranderd blijft, is het 'stierenracen': een arenaspel waarbij de lintjes van de hoorns van een woeste stier gekaapt moeten worden. Het is een tijdverdrijf voor waaghalzen en een cultus op zich. Ook Nejma Chokri wil niets liever dan een befaamd 'manadier' worden. Haar ambitie kost haar echter meer dan haar lief is.
De wereld van de in het wit geklede strijders is namelijk vooral een mannelijke. De taaie Nejma wordt geaccepteerd als een kleine zus, maar ook getest door de anderen. Doordeweeks zijn ze collega's die de stieren voeren en naar de juiste gebieden begeleiden en in het weekend staan ze zij aan zij in de arena. 's Avonds wordt er gefeest en nog wat meer met de wilde stieren gespeeld in het bos. Op een van de morgens daarna wordt Nejma bont en blauw in bed wakker. Wat is er die nacht gebeurd en waarom heeft ze zo'n pijn aan haar rug?
Het eerste deel van Animale zou als documentaire over het leven van de manadiers niet misstaan. De dagelijkse werkzaamheden, het trainen voor de races, de onderlinge verhoudingen en de sensatie van het arenaspel worden minutieus in beeld gebracht. Het tempo is geduldig; het verhaal speelt zich vooral onderhuids af. Na die mysterieuze nacht in het bos verandert het genre van de film, maar niet de toon. Regisseur Emma Benestan neemt ook voor het thrillergedeelte rustig de tijd om de kijker bij het volwassenwordingsproces van de protagonist te betrekken.
Nejma raakt namelijk meer en meer geobsedeerd door de stieren die ze verzorgt en waar ze de races mee rent. De band wordt zo intens dat zij het op een gegeven moment fysiek voelt wanneer een losgeslagen stier met een hoofdschot wordt afgemaakt. Zitten Nejma en de stier eigenlijk niet in dezelfde situatie? Beide lijken pionnen in een mannenwereld die hen respect betuigt, maar wel binnen afgebakende grenzen. Het is duidelijk wie uiteindelijk de dienst uitmaken. De terloopse, paternalistische opmerkingen richting Nejma komen steeds harder aan.
Animale wordt gedragen door de broeierige sfeer, de fantastische cinematografie en de realistische vertolkingen van de acteurs van wie de meesten in het dagelijks leven ook daadwerkelijk manadiers zijn. Het is een stevig fundament, maar er wordt helaas te weinig plotontwikkeling bovenop gebouwd. Na de onmiskenbare tekenen van wat er aan de hand is met Nejma komt het verhaal vrijwel tot stilstand, late onthullingen ten spijt. Sommige gebeurtenissen worden repetitief en in zekere zin lijkt deze film de proloog voor een sequel, wat hij zeker niet is.
Daarnaast is dit natuurlijk geen film voor dierenrechtenactivisten. Hoewel de stieren de arena altijd levend verlaten, wordt toch duidelijk met de dieren gesold. Benestan lijkt deze gedachte impliciet in het script te verwerken door de ontwikkeling van Nejma parallel te laten verlopen aan het lot van de stieren. Toch zal de prominente aandacht voor de traditie van het stierenracen niet bij iedereen in goede aarde vallen.
Ondanks het wat magere plot en de wellicht onwelkome boodschap, is Animale toch een ge(s)laagde vertelling over een jonge vrouw die zich een weg probeert te banen in een wereld vol testosteron. Het prachtige landschap van de Camargue vormt een schitterend decor en Oulaya Amamra levert een intense hoofdrol af. Zij en regisseur Benestan zijn vrouwen om in de gaten te houden.
