Het naamloze afdelingshoofd van een schoorsteenvegersbedrijf en zijn beste vriend en tevens werknemer delen bijzondere ontboezemingen op kantoor. De chef vertelt over een droom waarin hij David Bowie ontmoet en zichzelf als vrouw ziet. Zijn beste vriend vertelt terloops dat hij de avond ervoor onverwacht en voor het eerst seks heeft gehad met een mannelijke klant.
Zie hier het uitgangspunt van het Noorse praatdrama met de toepasselijk luidende titel Sex. Er wordt veel gekletst in de lange scènes die vrijwel altijd tussen slechts twee personages spelen. De seks met een man was onvoorzien, maar werd wel meteen opgebiecht aan vrouwlief. Aanvankelijk leek ze het naast zich neer te leggen, maar de volgende dag blijft ze worstelen met het idee dat haar man is vreemdgegaan door zijn lusten de vrije loop te laten.
De grote baas heeft ondertussen het idee dat zijn stem aan het veranderen is. Hij zingt in een christelijk koor en is zich aan het voorbereiden op een solo. De zangcoach drukt hem op het hart dat hij zijn remmingen moet loslaten, te beginnen met de spanning in zijn tong. Zoon Klaus drukt hem op het hart dat zijn vader gewoon moet zingen zoals hij thuis onder de douche ook zingt.
Sex kent een toneelmatige opzet, waarbij met name de gesprekken tussen volwassenen uit lange takes en shots bestaan, waarbij bijna niet van camerastandpunt wordt veranderd. Regisseur Dag Johan Haugerud lijkt vooral geïnteresseerd in de zender van de boodschap. De aanhoorder, of het nu de echtgenote of de collega is, komt pas na verloop van tijd in beeld. Zo zien we de vrouw van de schoorsteenveger in haar eerste scène lange tijd van achteren terwijl ze in een stoel hangt.
Het oeverloze gebabbel krijgt daardoor iets afstandelijks. Wat niet helpt is de nuchtere Scandinavische inborst die het beschrijven van gevoelens of een seksuele handeling degradeert tot een gortdroge verhandeling. Er is geen gebrek aan communicatie tussen vrienden of geliefden, maar of de boodschap echt aankomt valt te bezien. De echte verlangens worden wel uitgesproken, maar zijn niet (in)voelbaar.
Het blijft dan ook bij alleen praten in dit vlakke Noorse relatiedrama waarin opvallend weinig gebeurt. Het lijkt bewonderenswaardig dat vooral de schoorsteenveger en zijn vrouw met elkaar communiceren, maar is daar echt sprake van? Wordt echt naar elkaar geluisterd of slechts geventileerd? Het antwoord zullen we niet krijgen, maar laat ook onverschillig.
Dit is het eerste deel in een drieluik van Dag Johan Haugerud, waarbij de filmmaker en scenarist zich lieten inspireren door de Trois Couleurs-trilogie van Krzysztof Kieslowski. Wedijveren met het werk van de Poolse filmmaker is helaas te hoog gegrepen. De film pretendeert een open blik op moderne relaties te geven, maar voelt door de terughoudendheid van veel personages uiterst conservatief en weinig vernieuwend.
