In navolging van Sara Mesa's succesvolle roman Un Amor over de geplaagde Nat die haar heil zoekt op het Spaanse platteland, waagt de Catalaanse cineast Isabel Coixet zich aan de verfilming. Die pakt aardig uit, al is de film aan de lange kant en voelt de moraal wat stereotiep aan.
De frêle dertiger Nat is haar hectische leven in de stad beu. Als vertaler bij de Spaanse immigratiedienst heeft ze jarenlang de meest deerniswekkende verhalen van Afrikaanse vluchtelingen aangehoord, wat haar haar niet in de koude kleren is gaan zitten. In het toepasselijk geheten bergdorp La Escapada hoopt ze rust en zichzelf te vinden.
Dat verloopt in het begin stroef. Het huisje dat ze gehuurd heeft is een lekkend krot en haar botte huurbaas is geenszins van plan te helpen, laat staan reparaties voor zijn rekening te nemen. Buurman Píter, een joviale glas-in-loodkunstenaar, lijkt een gelijkgestemde, maar is tegelijk iets té happig op het leggen van contact. Gauw wordt ook duidelijk dat in deze gemeenschap weinig onopgemerkt blijft, waar de introverte Nat lastig mee om kan gaan.
Wie daar minder moeite mee heeft, is de eigengereide groenteteler die De Duitser genoemd wordt. Als De Duitser op een regenachtige avond aanbelt bij Nat om groenten te bezorgen, biedt hij aan om haar dak te repareren. Het uurtarief dat hij vraagt is Nat te hoog, waarop hij de volgende dag terugkeert met een onomwonden tegenvoorstel: in natura betalen is ook goed. Nat is geschokt en stuurt hem weg, maar is gelijk gefascineerd door deze barse man met zijn grove fysiek die lak heeft aan sociale conventies. Een ongewone romance bloeit op.
De sfeer en beelden zijn raak in Un Amor. De winterse plaatjes van het Noord-Spaanse bergdorp sluiten goed aan bij Nats mentale toestand. Het nauwere 4:3-beeldformaat waarvoor Coixet gekozen heeft, draagt daar verder aan bij. Maia Costa geeft fraai gestalte aan de getormenteerde Nat, al voelt haar spel op den duur wat eenzijdig. Ook als de liefde in het leven van Nat komt, blijft Costa haar met een zekere muizigheid spelen.
De liefde tussen De Duitser en Nat lijkt eentje die we niet vaak zien in films en boeken, waardoor je geboeid blijft - een geperverteerde variant op Belle en het Beest, met enige fantasie. Hun relatie lijkt bijna transactioneel, al zijn er zeldzame momenten van tederheid, bijvoorbeeld in een mooie scène waarin ze samen een zoet Duits liedje meeneuriën in de auto.
Door de veelheid aan scènes en de introductie van bijrollen die iets minder beklijven, gaat Un Amor helaas wel een beetje slepen. Na de aanvankelijke betovering begin je de film ook wat meer te zien voor wat-ie is: een melodrama over die stadse vrouw die zichzelf zoekt op het platteland en valt voor die landelijke, mysterieuze man. Waar de toon van de film aan het begin genuanceerd is, krijg je uiteindelijk toch het gevoel dat je bepaalde stereotyperingen opgedrongen krijgt: dat dorpelingen bekrompen zijn en mannen egocentrische roofdieren.
