in Recensies
Update:
'Gay bashing' is het fenomeen dat homofoben een LHBTQIA+-persoon aanvallen om zijn, haar of hun geaardheid. Femme neemt dit geweld als uitgangspunt, kleurt het in met drag queens en verborgen geaardheid, en groeit uit tot een wraakthriller om van te smullen. Mede dankzij het acteerwerk, het minimale plot en de uitgesproken scènes creëert de film een eigen niche voor veel thrillerfans.
Vrijwel de hele film draait om Jules en Preston. Hun verhouding tot elkaar en hun 'queerness' kunnen niet verder uit elkaar liggen. Jules is uitgesproken gay en treedt in de nachtelijke uren op als drag queen, Preston zit zo diep in de kast dat hij enkel in kan spelen op zijn geaardheid als hij de volledige macht heeft. Deze verhouding komt meteen in de eerste scène tot uitbarsting, als Jules in drag-kostuum wordt aangevallen door Preston en zijn homofobe vrienden.
Na deze gewelddadige eerste ontmoeting komen zij elkaar later tegen in een badhuis voor mannen die op zoek zijn naar een leuke avond. De spanning is om te snijden, want Jules weet wie Preston is, maar Preston herkent Jules niet als zijn slachtoffer omdat Jules niet in drag is.
Vanaf dat punt slaat het plot om, en is het de levensmissie van Jules om zijn belager aan te pakken en zijn eigen leven weer in de hand te krijgen. Er ontstaat een machtsspel, waarin Jules zich in eerste instantie klein en breekbaar opstelt, maar steeds meer zijn eigen macht terugpakt van Preston.
De genuanceerde acteerwijze past bij de zorgvuldige opbouw. Nathan Stewart-Jarrett belichaamt op sterke wijze de gebroken Jules die gaandeweg zijn macht hervindt. Tegenover hem staat George Mackey die Prestons harde schild langzaam laat smelten. Hun lichaamstaal laat de veranderende machtsverhouding prachtig zien. Jules laat het lichamelijke ongemak van zich afglijden met elke stap die hij zet om Preston te overmeesteren.
Het camerawerk en de beeldcomposities lopen parallel aan de voortgang van het verhaal. De voyeuristische shots van lichamen worden ingewisseld voor hoge perspectieven zodra de machtsrelatie omdraait. De gekleurde lichten hebben wat weg van de televisieserie Euphoria en brengen intrige en mysterie met zich mee. Veel shots worden herhaald, maar dan met de rollen omgedraaid.
Zo krijgt het ietwat kale verhaal toch extra diepgang. Dat is knap, want Femme is een uitgebreide versie van een korte film van de regisseurs. Het concept is ijzersterk, maar zonder verdiepingsslagen vrij mager voor een volledige speelfilm. De dialogen schieten wel wat tekort en de interacties voelen soms onhandig aan, maar niet binnen de context van de personages. In de sms-wisselingen is dat het meest aanstootgevend.
Het is jammer dat Femme weinig doet met drag queens, hoewel dat een essentieel onderdeel van de film is. De drag-kostuums zijn niet enorm extravagant en de bijpersonages verdwijnen wat stilletjes naar de achtergrond. Alle aandacht gaat naar de twee hoofdrollen en de rest voelt als opvulling. Prestons homofobe vrienden komen emotioneel nogal flets over.
Uiteindelijk brengt Femme een heel belangrijk thema aan het licht, op een manier die ook interessant blijft voor mensen buiten de LHBTQIA+-gemeenschap. De fysieke wijze waarop alles in beeld wordt gebracht is rauw en bruut, niet alleen de seksscènes maar ook het geweld. Door constant de opbloeiende relatie te contrasteren met de ruige zelfexploratie houdt de film de kijkers op het puntje van hun stoel. En dat is knap voor een film met zo'n uitgekleed plot.
