in Recensies
Update:
Er is een goed pleidooi te houden dat Max Rockatansky de coolste actieheld van de vorige eeuw is. De zwijgzame redder tegen wil en dank met de kaaklijn van Mel Gibson, die even goed met een shotgun als met een stuur overweg kan, heeft een enorme impact gehad op het genre van rake klappen en ronkende machines. Maar dat was allemaal voor het jaar nul. In de eenentwintigste eeuw wordt de beste man overschaduwd door zijn vrouwelijke medestrijder in de Australische woestenij: Furiosa van de Vuvalini-clan!
De vroegere Mad Max-films vertelden geen aaneengeschakeld verhaal. Het zijn losse sagen uit de overlevering over de krijgers van de snelwegen. Er zijn overeenkomsten tussen de werelden en personages in deze verhalen, maar ook verschillen. Met Furiosa: A Mad Max Saga levert regisseur en 'mastermind' George Miller echter een zuivere prequel af voor Mad Max: Fury Road uit 2015. Dit zijn de jongere jaren van de Furiosa die we al kennen. Een periode van onderdrukking, verlangen en wraak.
Anya Taylor-Joy als de adolescente Furiosa ziet er fantastisch uit met haar lange lokken en oliezwarte voorhoofd. De vrouw van weinig woorden (in de film tenminste) acteert met haar ogen en sprekende fysiek. Godzijdank is er geen beroep gedaan op Charlize Theron met verjongingstechnologie, hoe goed zij de woestijnkoningin ook portretteerde in Mad Max: Fury Road. De intensiteit van Taylor-Joys acteerstijl is een perfecte match met de weer verbluffend gechoreografeerde actie. Dit is Mad Max, dus de lat ligt hoog.
We worden getrakteerd op zandschaatsers die transformeren in tot de tanden bewapende parasailers, een fierljepsysteem op een gepantserde truck en zelfs een hijskraan die als wapen wordt ingezet. Miller heeft dit keer duidelijk meer gebruik gemaakt van de enen en nullen die uit de diverse CGI-studio's rolden. Een bende van duizenden motorrijders die zich als wildebeesten over het vurige zand verspreiden lijkt meer op de orkhordes uit The Lord of the Rings dan op het leger echte figuranten in Spartacus. Het is eigenlijk niet des Millers. Gelukkig zijn de bloedstollende gevechtsscènes wel degelijk tot stand gekomen door praktische effecten, stunts en virtuoos camerawerk.
Blood and gore zijn trouwens helemaal terug. Dat was op een enkele scène na opvallend afwezig in Mad Max: Fury Road, maar dit keer wordt er weer lekker op los gevierendeeld, geamputeerd (je weet bij wie) en in het gezicht geschoten. Miller is een voormalig SEH-arts en weet hoe gapende wonden en rottend vlees eruit zien. Er komt op een gegeven moment zelfs een Saw-achtig apparaat aan te pas. De woestenij is een hel, bewoond door sadistische duivels.
Een van die naarlingen is Dementus, die wordt gespeeld door Chris Hemsworth. Met een fopneus, want anders ziet iedereen de veel te aangename gelaatstrekken van de knappe Australiër. Dementus is een beetje een rare antagonist die niet altijd de helderste ingevingen heeft. Hij is tegelijkertijd komisch en dreigend: een soort Joker light. Hemsworth maakt van Dementus een egoïstisch, maar innemend man die menselijker is dan veel eendimensionale superschurken die alleen slecht zijn... omdat ze slecht zijn.
Furiosa: A Mad Max Saga is cinema op zijn best als het geloei van de motors en de opzwepende ritmes van Tom Holkenborgs soundtrack uit de luidsprekers knallen. Tussen de actiescènes door zakt het tempo echter in en zijn er wat continuïteitsproblemen. Dementus heeft bijvoorbeeld het ene moment nog nooit van de Citadel gehoord, maar lijkt niet veel later volledig op de hoogte van het reilen en zeilen van Immortan Joes vesting en de zustersteden. Miller richt zich in deze film soms te veel op het uitwerken van de mythologie van post-apocalyptisch Australië en verliest daardoor zowel focus als overzicht.
Daarnaast zitten er trucs in het plot waar Miller eigenlijk boven zou moeten staan. Zo heeft Furiosa in het begin van de film een ontsnappingsplannetje, waarbij ze iets met haar haar doet, dat wonderwel werkt omdat zij blijkbaar heel precies in de toekomst kan kijken. Op een ander moment wordt een uiterst efficiënt wapen om onduidelijke redenen pas laat in een achtervolging ingezet. Dit soort onlogica om het plot spannend te houden had de franchise nooit nodig om de adrenaline rond te pompen. En ook nu niet.
Prequels zijn vaak voorspelbaar, maar Furiosa: A Mad Max Saga presenteert een geschiedenis die fris genoeg is om de kijker nieuwsgierig te houden. We weten natuurlijk waar dit verhaal (voorlopig) eindigt, maar de stappen onderweg zijn interessant en brengen nieuw inzicht in de psyche van de latere imperator van Immortan Joe. Hier en daar had wat vet van het volgepropte plot weggesneden mogen worden, maar Furiosa's queeste van wraak staat als een huis en opent de deur naar haar verlossing in Mad Max: Fury Road.
Furiosa: A Mad Max Saga is meer dan de andere delen een formulefilm. De regisseur heeft de puzzel helaas niet volledig op kunnen lossen, maar dat neemt niet weg dat er meer dan genoeg Millermagie op het witte doek wordt gesmeten om het de enerverendste actiefilm te maken sinds de vorige Mad Max. Visueel gezien is dit avontuur onovertroffen en de gevechten zijn pure schoonheid. Bourne, Hunt en Wick moeten een stapje terug doen: Furiosa heerst!
