Als bij Shane voor de tweede keer kanker vastgesteld wordt, besluit ze zich niet weer te laten behandelen. In plaats daarvan maakt ze liever een reis met haar man Bryan. Een beroemde vriend met een vers gecancelde carrière gaat mee. Hoewel zijn aanwezigheid zowel in het verhaal als op de reis helemaal nergens op slaat, is het vooral de kijker die zich een blok aan het been zal voelen bij dit onderonsje tussen saaie personages die zodanig oppervlakkig zijn dat ze de hele film lang vreemden blijven.
Door de ellenlange saaie gesprekken over koetjes en kalfjes voelt A Journey alsof je op de buurtbarbecue in het verkeerde gezelschap terecht ben gekomen. Vrijwel nergens wordt er dieper ingegaan op het heftige onderwerp van de film, al doen de makers flink hun best om emoties op te wekken, vooral door de personages regelmatig hun ogen uit de kop te laten janken. Waarbij ze soms ook secondenlang recht in de camera staren. Een opvallende techniek, die in zijn geheel niet werkt. De kleffe muziek helpt daar niet bij.
Ook andere sentimenteel bedoelde scenes komen absoluut niet over. Bijvoorbeeld wanneer Shane en Bryan snotterend hun huwelijksgeloften hernieuwen die - op hun best - klinken als een Hallmark-kaart. Of de weinig onderbouwde scene waarin Shane haar blijkbaar lang verloren gewaande vader ontmoet, die daarvoor nog niets eens genoemd was. In een monoloog achteraf legt Shane gemakzuchtig uit hoe het zit en dat alles tussen haar en haar vader nu weer goed is. Opmerkelijk dat de makers verwachten dat de band met haar vader voelbaar is door deze woordelijk te samenvatten in plaats van in beeld te brengen.
De acteurs in A Journey doen het al niet veel beter of overtuigender. Nou krijgen ze ook niet bepaald een goed script voorgeschoteld: minimaal en clichématig met de diepgang van een pierenbadje. In slechts één scene wil Shane een beknopte uitleg geven over haar keuze zich niet te laten behandelen, en ze lijkt er ook nog vooral financiële redenen voor te hebben. Een aangrijpend gesprek over de strijd tegen kanker waar de meeste mensen tegenwoordig mee bekend zijn was wel het minste geweest.
Shane maakt een bucketlist en deze is niet bijzonder spectaculair. Naast wat standaard vakantieplannen is het vooral een to do lijst voor haar levenseinde. Van de vakantieplannen wordt er welgeteld één werkelijkheid: pinguïns zien. Daarnaast is er van Tasmanië niets unieks of interessants in beeld gebracht, dus voor de locatie hoeft A Journey ook niet gekeken te worden. Misschien is de locatie door de makers gekozen op basis van persoonlijke vakantiedromen; dat kennen we in Nederland maar al te goed. Op basis van de kwaliteit van de film lijkt dit aannemelijk.
Tegen het einde aan beginnen de makers ineens hun best te doen met een plottwist die weinigen zullen zien aankomen. Maar tegelijkertijd is deze twist een vreselijk irritant cliché, en overduidelijk bedoeld om tranen te trekken. Na alle gemakzuchtige pogingen hiertoe is met de ogen rollen een logischere reactie. Het ontbreekt A Journey aan originaliteit, inhoud, diepgang, kwaliteit en Tasmanië. Het gevoel op de buurtbarbecue met de minst interessante buren met wie je het minste gemeen hebt vast te zitten overheerst. Het is aan de kijker of deze beleefd blijft glimlachen of een smoesje verzint om aan dit oeverloos geouwehoer te ontkomen. 'Een reis' is deze film zeker niet te noemen, of in ieder geval niet eentje die ergens heengaat. Dat wordt thuisblijven.
A Journey is te zien bij Netflix.
