In Zuid-Korea biedt de overheid inmiddels geld aan mensen om kinderen te krijgen, omdat huidige stellen daar massaal kinderloos blijven. Dat is best verstandig van die stellen, want ze snappen dat ze niet in een ideaal land wonen om een kind in te laten opgroeien. De serie Squid Game is immers niet nergens op gebaseerd. Je kunt dit betrekken op de gehele wereld: het zou de planeet goed doen om als mensheid te stoppen met voortplanten als een stel ongecontroleerde konijnen, maar de maatschappij blijft iedereen wijsmaken dat ouderschap het beste is dat een mens kan overkomen.
Giulia en Marco zijn al jarenlang een dolgelukkig koppel, in vijftien jaar niet eens ruzie gehad. Hun vrienden lijken diep ongelukkig, wat begon toen ze kinderen kregen. Wanneer een vriendin van het koppel het beu is, spreekt ze een vloek uit over Giulia en Marco. De volgende dag ontwaken de twee in een nieuwe wereld, eentje waarin ze al jaren ouders zijn van drie kinderen.
En dat is een ontzettend naar uitgangspunt voor een komedie. Twee volwassenen die drie volslagen vreemde kinderen die aan ze gehecht zijn uit het niets moeten opvoeden. Drie kinderen die van de ene dag op de andere ouders hebben die niet weten wie zij zijn en geen liefde voor ze voelen. Lachen, joh. Dat is een recept voor komedie zoals een frikandel het juiste ingrediënt is voor een redvelvettaart.
De film gaat al flauw van start door Giulia en Marco's vrienden te tonen als een stelletje freaks in een chronische depressie. Tijdens bezoek geeft een van hun mannelijke vrienden aan een zwangere vriendin een potje crème cadeau en doet voor hoe ze het spul op haar tepels moet wrijven. Nog los van het feit dat crème insmeren geen tutorial behoeft dwingt dit tafereel de kijker om volledig aan de kant van het kinderloze stel te staan.
Maar die twee zijn af en toe ook ongeloofwaardig wereldvreemd. Zo meent Marco dat een kind van zeven jaar nog niet kan lezen. Vanwege een uitdaging organiseert Giulia een verjaardagsfeest voor iemands dochtertje en dat gaat natuurlijk mis. Niet omdat ze niets van kinderen snapt, gewoon door wat onhandige omstandigheden die ook andere ouders hadden kunnen overkomen. Het is een geforceerd initiatief om ruzie en vervolgens die vloek teweeg te brengen.
Wat de schade enigszins verzacht is dat alle acteurs het prima spelen, waardoor de grappen die niet verzuurd zijn door het plot goed overkomen. Zelfs de drie kindacteurs doen het goed. Alleen spelen die dan weer sympathieke kinderen, wat een vervelende smaak geeft. De jongste, Max, wil graag knuffelen en het is totaal niet lollig om te zien hoe Giulia, voor hem zijn moeder waarmee hij is opgegroeid, hem steeds van zich afduwt.
Marco heeft ook al snel door dat ze nu leven in die vloek en dat inzicht vertelt hij aan Giulia. Beiden zijn dus op de hoogte, maar even later zijn ze weer stomverbaasd om te zien hoe hun werkplek niet meer is hoe ze gewend zijn. Ze vragen zich oprecht af wat er aan de hand is, terwijl ze het twee minuten daarvoor al hadden opgelost.
Het duurt lang voordat duidelijk is wat Tre di Troppo ('drie is te veel') precies wil vertellen. Ergens in het laatste halfuur lijkt het erop dat de film niet bepleit dat iedereen kinderen zou moeten krijgen omdat dit het beste is dat een mens kan overkomen. Mooi, want dat is ook niet zo. Uit onderzoek is gebleken dat de weegschaal van het geluk en ongeluk van het hebben van kinderen iets meer leunt naar de negatieve kant.
Maar nee, tegen het einde blijkt de boodschap: maak je niet druk als je nog geen kinderwens hebt, dat gevoel komt uiteindelijk vanzelf wel - je moet er gewoon voor open staan. Gelukkig zeggen ze er niet bij dat er iets mis met je is wanneer dat gevoel nooit komt. De conclusie van de film is tegelijkertijd flauw en verstandig. De oplossing die Giulia en Marco voor zichzelf bedenken is een goed voorbeeld voor anderen.
Maar dat redt de film niet. Tre di Troppo is in de basis gewoon té naar om universeel te werken als komedie. Na ongeveer een uur komt Marco met een oplossing om met de situatie om te gaan. Het is de bedoeling dat dit idee hilarisch is, maar dat Giulia en Marco het daadwerkelijk gaan uitvoeren maakt onmensen van ze. Marco wordt overigens gespeeld door de regisseur en coscenarist. Ik mag hopen voor hem dat het product losstaat van zijn visies.
Tre di Troppo is te zien bij HBO Max.
