Terwijl in Hollywood de studiohoofden van Marvel en DC waarschijnlijk peentjes zweten nadat aflopen jaar bijna elke superheldenfilm flopte, gaat men in Indonesië nog gewoon all-in op een eigen superheldenfranchise. Het zogenaamde Bumilangit Cinematic Universe bracht sinds 2019 drie films voort en voor de nabije toekomst staan nog minimaal vijf titels in de planning. Mooi dat de Indonesische kijker zijn eigen superhelden krijgt, maar afgaand op Sri Asih, de tweede BCU-film, heeft men daarvoor nog niet echt een eigen identiteit ontwikkeld.
Alhoewel... de eerste driekwartier is Sri Asih nog een vrij rechtlijnige Aziatische knokfilm over een jonge kickbokser tegen haar wil betrokken raakt in de onderwereld van Jakarta. Best een onderhoudende ook. De proloog liet echter al zien dat deze Alana vier maanden te vroeg is geboren, tijdens een vulkaanuitbarsting waarvan de gaswolk een boos gezicht had. Niet verrassend dus dat het misdaadplot na driekwartier opzijgeschoven wordt en Alana te horen krijgt dat ze als gereïncarneerde godin over superkrachten beschikt.
Alana lijkt zelf ook niet erg verrast. Zonder enig gemor hijst ze zich in een superheldenpakje en bindt de strijd aan een schimmige projectontwikkelaar. Vermoedelijk omdat ze daarmee al een appeltje te schillen had voordat haar werd verteld dat dit eigenlijk een demon is die de wereld in hel en verdoemenis wil storten.
Hoewel ze in de ring best dreigend overkomt, loopt Alana als superheldin niet over van persoonlijkheid. Het plot zegt vechten, dus dat doet ze. Ze hoeft geen trauma's te overwinnen of moeilijke keuzes te maken. Het enige waar ze een beetje mee zit is woedebeheersing, maar alleen op de momenten dat het plot dat voorschrijft. Meestal is ze de kalmheid zelve en kan ze met iedereen prima overweg.
Met haar superheldenoutfit zou Alana niet uit de toon vallen in Asgard, de thuiswereld van Thor, terwijl haar superkrachten en actiescènes erg doen denken aan die van Wonder Woman. De choreografie daarin is gelukkig best degelijk, zij het niet bijster creatief en opvallend bloedeloos. Weinig anders dus dan de gemiddelde superheldenfilm uit Hollywood.
Sri Asih opent met een studiologo dat bestaat uit stripboekplaatjes en eindigt met een bonusscène tijdens de aftiteling met een cameo voor een andere superheld. Het lijkt er dus niet op dat Bumilangit Studios (jawel, de filmtak van een grote stripboekuitgever) het wiel opnieuw wil uitvinden, maar gewoon de Indonesische Marvel wil worden. Dat de eerste acht Bumilangit-films worden gebundeld onder de naam 'volume 1' spreekt ook boekdelen.
Ergens wel begrijpelijk dat men bij Bumilangit zo strikt de Marvel-formule volgt, want die zorgde jarenlang voor grote successen. De laatste jaren echter steeds minder, wat de vraag oproept of het niet verstandiger zou zijn om wat meer een eind koers te varen. Sri Asih is namelijk op zijn best wanneer hij gewoon een Indonesische genrefilm poogt te zijn.
Het is bijvoorbeeld best interessant dat Alana zich opwerpt als beschermer van een Jakartaanse sloppenwijk (hoe vaak zie je de Avengers vechten voor de armsten der aarde?) en ook mooi dat de koloniale bezetting door Nederland even wordt aangestipt. Als er meer was ingezet op dergelijke thema's had Sri Asih best interessant kunnen uitpakken. Nu is het simpelweg een uiterst licht verteerbare superheldenfilm die op geen enkele manier probeert zijn genre te vernieuwen. En daarvan zijn er al meer dan genoeg, ongeacht het land van herkomst.
Sri Asih is te zien bij Prime Video.
