Naar verluidt was zowel het concept van Slotherhouse als de titel binnen vijf minuten bedacht, tijdens een melige conversatie die volgde op de vraag wat men kon bedenken als het domst mogelijke uitgangspunt voor een film. Mocht je dus van mening zijn dat een film over een moordzuchtige luiaard volslagen debiel klinkt: dat vinden de makers ook. En de film zelf onderstreept dat meerdere malen.
Slotherhouse moet even inkomen. In de eerste twintig minuten zaagt men de planken van wel erg dik hout. De bewoners van het vrouwelijke studentenhuis waar het verhaal zich grotendeels afspeelt worden geïntroduceerd met hun socialemediaprofielen in beeld, waarbij hun sociale status is af te leiden aan hun hoeveelheid online volgers. Niet bijster subtiel, net als degene met het hoogste aantal: de even verwaande als achterbakse Brianna, die Regina George onttroont als de meest verachtelijke 'mean girl'. Zij zwaait al jaren de scepter in het studentenhuis en is van plan dat te blijven doen.
Wanneer de timide Emily dus alleen nog maar overweegt zich verkiesbaar te stellen voor het voorzitterschap, krijgt ze meteen een doelwit op haar rug. Ze heeft echter een stevige troef in handen: een luiaard genaamd Alpha, die ze introduceert als huismascotte. Alle sororitysisters, behalve Brianna, vallen als een blok voor het schattige beest, waarmee Emily ineens de populariteit krijgt die ze al zo lang wilde. De kijker heeft op dat moment al gezien dat het beest niet altijd even vriendelijk is, wat de verrassing van haar moordzuchtige aard wel een beetje verpest.
Maar gelukkig heeft de film nog genoeg andere verrassingen in petto. Wanneer de luiaard in staat blijkt een laptop te gebruiken denk je waarschijnlijk wel het toppunt van absurdisme te hebben aanschouwd, maar dit is slechts het eerste van vele. Slotherhouse is een horrorkomedie met een overduidelijke focus op het komediedeel. En bizar genoeg werken de momenten waarop Alpha iets doet wat geen enkel dier zou moeten kunnen, laat staan een luiaard, enorm op de lachspieren.
Misschien komt het doordat het zo'n schattig dier is, maar waarschijnlijk heeft knulligheid er ook wel iets mee te maken. De luiaard oogt namelijk niet erg geloofwaardig, maar eerder als iets uit de stal van Jim Henson. Maar de kunst is hoe je iets in beeld brengt. De makers van Slotherhouse blijken goed vertrouwd met de trucjes van het horrorgenre en zetten die effectief in. Soms voor de humor (het bliksemt voortdurend, de muziek is lekker overdadig), maar met goede belichting en slim camerawerk worden ook wel wat spannende momentjes gecreëerd,. Het had alleen nog wel wat bloederiger gemogen.
Het helpt ook zeker dat de acteurs het relatief serieus spelen. Zowel de humor als de horror is nagenoeg beperkt tot de momenten met de luiaard. Op een enkele scène na dan. Wanneer een stervend personage met haar laatste adem nog wat wijsheid aan Emily wil meegeven, gaat dat gepaard met hoop lollig bedoeld sociaal ongemak. Op zichzelf beschouwd geen slechte scène, maar wel een die botst met de toon van de rest van de film.
Maar verder is Slotherhouse behoorlijk vormvast en op momenten zelfs best goed uitgewerkt. Voor een film zoals deze zou een lief muurbloempje volstaan, maar Emily heeft net wat meer om het lijf: sympathiek genoeg om te fungeren als hoofdpersoon, maar wel redelijk naïef en iets te gretig op zoek naar aandacht en waardering. Haar beste vriendin, die minder gebrand is op populariteit, plaatst dan ook terechte kanttekeningen bij het in huis halen van een exotisch dier. En dat gebeurt nog ruim voordat bekend is dat het beest moordlustig is.
Slotherhouse is wat Cocaine Bear vorig jaar hoopte te zijn: een film met een onzinnig uitgangspunt gemaakt met voldoende toewijding, vakmanschap en zelfbewustheid om (bijna) alles uit dat basisgegeven te halen. Slotherhouse is vast niet voor iedereen en gaat zeker niet de jaarlijstjes halen, maar wees niet verrast als deze film binnen enkele jaren een flinke cultstatus heeft.
