In 20.000 Especies de Abejas ondergaat niet alleen het achtjarige transmeisje Lucia een transitie, maar haar hele gezin. Moeder Ane, broer Eneko en zus Nerea moeten zichzelf net zozeer heruitvinden als Lucia's ontdekkingsproces in een stroomversnelling raakt op vakantie in Anes geboortedorp in Spaans Baskenland. Wanneer niet iedereen de lange haren en het meisjesachtige voorkomen van Lucia (voorheen Aitor) accepteert, komt Ane op voor haar dochter. En herdefinieert haar rol als moeder.
Filmmaker Estibaliz Urresola Solaguren verliest in haar debuut moeder en transdochter zelden uit het oog. Terwijl de camera hen voortdurend van dichtbij volgt, beantwoorden Sofía Otero als het meisje en Patricia López Arnaiz als de moeder die focus met net zulk intens spel. Wanneer Arnaiz Lucia's nieuwe naam uitroept, nadat het kind is weggelopen en de andere zoekers haar 'deadname' gebruiken, verdwijnen krachtig de laatste restjes weifeling die zo'n ingrijpende ontwikkeling van een kind kan geven voor de eigen identiteit.
20.000 Especies de Abejas neemt in die fixatie op twee personages omwegen om bij de hoogtepunten uit te komen. Eenmaal in Baskenland deint de film mee op het rustiger levensritme aldaar. Solaguren observeert de acteurs uitgebreid in zich langzaam ontwikkelende scènes. De glimpen van het landschap, de vele dialogen in de Baskische taal en de prominente rol voor de Baskische cultuur geven deze authentieke coming-of-agefilm extra cachet. Tegenover een onconventioneler gezin zetten de oude tradities zich in beweging.
Solaguren diept met deze onderzoekende houding aan de ene kant een gezin in transitie uit, maar laat het scenario aan de andere kant wel erg veel rondom detailwerk kronkelen. Het brengt de film uit evenwicht. Lucia's zus voelt nauwelijks aanwezig en de plotse late aankomst van de vader op het vakantieadres komt geforceerd over.
Zoals Ane zich bezighoudt met beeldhouwen tijdens de vakantie, zo vooropgezet als een beeld voelt 20.000 Especies de Abejas zelf ook. Veel elementen komen over als opzichtige literaire metaforen, zoals het smeden van was tot de gewenste vorm of de gebruiken rondom het houden van bijen. Dat doet enigszins afbreuk aan de intimiteit die het observerende camerawerk samen met Otero en Arniaz opbouwt. Desalniettemin leeft de film aangrijpend mee met de bewustwording van een transmeisje en haar omgeving.
