Regie: Steven C. Miller | Scenario: Chris Beyrooty, Nick Waters, Chris Sivertson | Cast: Madison Pettis (Hannah), Jedidiah Goodacre (Drew), Vanessa Morgan (Lexi), Richard Harmon (Clay), Phoebe Mu (Kayla), e.a. | Speelduur: 104 minuten | Jaar: 2022

Het is vaker wel dan niet het geval dat een horrorfilm een lage waardering krijgt. Er zijn amateurprojecten waarbij een filmmaker een zelf gekochte camera gebruikt om een slap script uit te laten voeren door familie en vrienden - bij deze is het vanaf het openingsshot wel duidelijk waar die dikke onvoldoende vandaan komt. Maar sommige films doen in het eerste kwartier afvragen waarom. Die vraag wordt meestal ergens in het daaropvolgende kwartier beantwoord, zoals in Margaux wanneer de grijphaakjes in beeld komen: computereffecten uit het jaar nul.

Hannah en haar vrienden gaan op vakantie naar een verlaten villa in het bos. Zeker geen hutje, want het is groot, luxe en wordt gerund door zeer geavanceerde kunstmatige intelligentie genaamd Margaux. Het lijkt een lekker lui tripje te worden, maar de openingsscène laat al zien dat het brein van de woning moordlustig is.

Die start is lekker kort en helder: Margaux is een AI die het niet op een rijtje heeft, en de stoel waarin ze de huidige bewoner vermoord is zo herkenbaar dat later duidelijk is dat Hannah beland is in datzelfde huis. Maar de flauwe toon van [i]Margaux verraadt zich al wanneer Margaux zichzelf introduceert. Ze hanteert hippe jongerentaal, en die zal ze tot aan het einde blijven voeren. Lollig voor kijkers die al wat jointjes achter de kiezen hebben, misschien.

Het gebrek aan een behorend budget is duidelijk wanneer er in de keuken twee metalen tentakels verschijnen die doen denken aan Doctor Octopus uit Spider-Man 2, maar niet om aan te zien zijn. Ze lijken te zijn gemaakt met software uit begin jaren negentig, toen men nog experimenteerde met computereffecten. Het verklaart hoe Margaux fysieke taken kan uitvoeren, maar verder brengt het alle verdere verwachtingen op meerdere niveaus lager.

De zes personages lijken een uitgespreide kopie te zijn van de vijf jongeren uit Cabin in the Woods. Die film was een parodie op horrorfilms wat hun eendimensionaliteit rechtvaardigde, hier is het gewoon gebrek aan inspiratie. Op één na noemen ze zichzelf ook "de nerds", maar het zijn stuk voor stuk atletische hipsters. Wellicht dat alleen Hannah terecht een nerd is, omdat ze goed uit de voeten kan met coderen van software.

Er komen geen verrassingen om de hoek tussen begin en einde, het is een standaardvertelling van een middelmatige horrorfilm. Voor een diepere laag worden er wat kruimels gestrooid, maar daar wordt niets mee gedaan. Zoals dat iedereen het huis mag betreden nadat ze Margauxs gebruiksvoorwaarden hebben geaccepteerd, wat iedereen behalve Hannah doet - en dan uiteraard zonder ze te lezen. Maar Hannah loopt ook gewoon naar binnen en er wordt nooit meer verwezen naar die voorwaarden.

Margaux lijkt een doel te hebben, maar dat wordt nooit echt duidelijk. Het getoonde insinueert het ene, Margaux zegt zelfs iets dat een hele andere richting op gaat. Misschien waren de makers zich er zelf niet eens bewust van dat ze de oplossing al hadden en gingen daarom maar voor een slappere verklaring.

Mogelijk is dit leuk voor jongere horrorfans die nog niet bijster veel titels op hun netvlies hebben, maar de rest van filmliefhebbers krijgt hier iets dat al vele malen eerder gedaan is. En dan is het hier niet eens goed gejat. Met ruim honderd minuten speelduur voelt het zelfs als een lange zit, die het wachten op de aftiteling niet waard is.

Margaux is te zien bij Netflix.