Regie: Boris Kunz, Tomas Jonsgården, Indre Juskute | Scenario: Simon Amberger, Peter Kocyla, Boris Kunz | Cast: Lisa-Marie Koroll (Marie Theissen), Iris Berben (Sophie Theissen), Kostja Ullmann (Max Toma), Marlene Tanczik (Elena Toma), e.a. | Speelduur: 117 minuten | Jaar: 2023

Max werkt voor een groot biotechnologiebedrijf, dat een oplossing heeft gevonden voor verouderen. Hoewel, voornamelijk een oplossing voor het verouderen van de rijken. Om er zeker van te kunnen zijn dat de wereld geen Nobelprijswinnaars misloopt, neemt Max arme jongeren mee uit de sloppenwijken zodat ze een aantal van hun levensjaren kunnen verkopen aan de één procent, een baan waar hij veel voldoening uithaalt, totdat het zijn eigen vrouw overkomt. Om een enorme schuld in te lossen moet zij 40 jaar van haar leven inleveren.

Het centrale concept van Paradise is intrigerend, ook al neigt het soms naar absurd. De levensverlengende technologie neigt meer naar magisch-wetenschappelijk dan harde sciencefiction, maar desalniettemin creëert de film een overtuigende dystopische toekomst. Moreel dubieuze personages houden je in het ongewisse over wie eigenlijk de held is in dit verhaal, al wordt er tegen het einde van de film wel erg veel nadruk gelegd op de kwaadaardigheid van het systeem. Hiermee grenst Paradise soms aan het prekerige.

Af en toe dreigt de film te veranderen in een louter schietfestijn met hoge intensiteit, maar het grillige plot houdt de zaken op koers met een opeenvolging van onverwachte wendingen. Het plot en de personages roepen vragen op over de waarde van menselijk leven, en de grenzen van innovatie en kapitalisme. Helaas verkent Paradise dit idee niet op een doordachte manier en blijkt het teleurstellend middelmatig, neigend naar een clichématige formule van ontvoeringen, schietpartijen en onbevredigende plotwendingen.

De makers van Paradise hebben er goed aan gedaan niet te proberen uit te leggen hoe de biotechnologie achter het verjongingsproces precies werkt, want dat had ongetwijfeld afgedaan aan de geringe hoeveelheid realisme die de film weet vast te houden. Hiermee wordt een opeenvolging aan gaten in het plot vermeden, een fout die toch vaak wordt gemaakt in het dystopische genre. Tegelijkertijd is het nog een teken dat het concept niet genoeg is uitgewerkt om dit soort achtergrondinformatie te kunnen verschaffen.

Ook de personages zijn onderontwikkeld. Het zijn lege omhulsels die het plot voortdrijven, alleen omdat de film ons verteld dat ze dat doen, niet omdat ze een diepe en doordringende motivatie hebben om het te doen. De ontwikkeling die ze in de loop van het verhaal doormaken is dan ook ongegrond en soms zelfs onlogisch. Slechts één personage, de vrouw die wordt neergezet als het kwaad zelve, maakt een begrijpelijke en navolgbare ontwikkeling door, namelijk geen enkele. Enig punt dat daarmee zou kunnen worden gemaakt, wordt dan weer meteen onderuitgehaald door de clichés waarvan het personage aan elkaar hangt.

Paradise is te zien bij Netflix.