Licht werpen op sociale spanningen blijft voor veel filmmakers intrigerend om te verkennen. Er zijn talloze invalshoeken om de complexe omstandigheden binnen een bevolkingsgroep in beeld te brengen. Vanuit die geest waagt voormalig journaliste en prijswinnend filmmaker Diana Cardozo zich aan een rauwe vertoning van een afgelegen dorpje in Mexico. Hierbij portretteert ze de armoedige situatie niet vanuit een neutrale, afstandelijke blik, maar vanuit de ogen van een klein jongetje.
In het afgezonderde dorp Estación Catorce, in San Luis Potosí in Mexico, moeten zeven jaar oude Luis en zijn familie regelmatig schuilen voor een colonne zwarte auto's van een drugskartel. Het kartel plundert de huizen van de bewoners en laat daarbij dodelijke slachtoffers achter. Als de criminelen op een dag toeslaan bij de woning van buurtgenoten probeert Luis' vader, Manuel, een graantje mee te pikken van de overval. Zodra de misdadigers vertrokken zijn neemt hij zijn zoontje mee om een bankstel van de vermoorde inwoners te stelen. Om de bank te verkopen, slepen de twee het meubelstuk naar een verafgelegen stad.
De wijze waarop het dagelijks leven van het zevenjarige jongetje op beeld te zien is, doet denken aan een documentaire. Er ligt namelijk veel nadruk op de alledaagsheid van het dorp. De shots duren vaak wat langer en belichten de doorsnee bezigheden van de inwoners. Met weinig tot geen muziek op de achtergrond komt het leven van het zevenjarige jongetje tot in detail naar voren. Een groot deel van de schermtijd gaat uit naar zijn ervaringen in het dorp. De sfeer van het dorpsleven krijgt meer aandacht dan de opbouw van het plot.
Perspectief speelt een interessante rol in de vertelling. Niet alleen draait het merendeel van de scènes om de gebeurtenissen omtrent de kleine Luis, maar ook verschuift de camerahoek zich naar zijn blikveld. Dit maakt zijn subjectieve beleving een groot onderdeel van hoe de situaties overkomen op de toeschouwer. Deze zienswijze slaagt erin om de invloed van Mexico's ellendige leefomstandigheden op een jong kind intiem over te dragen. Hierdoor krijgen de scènes meer impact.
Estación Catorce zweeft tussen een rauwe, realistische weergave en de subjectieve uitbeelding van Luis' leven. Hoewel Manuels complexe tweestrijd tussen moraliteit en gezinsonderhoud te zien is vanuit zijn zoons ogen, komt alle nodige informatie om deze toestand te volgen duidelijk over. Hierdoor kan de kijker wél grip krijgen op de situatie, in tegenstelling tot het hoofdpersonage. De manier van vertellen is dus nog te objectief om de verwarring van het jongetje mee te ervaren. Het prikkelt de gedachten over opvoeding in een barre leefsituatie, maar het ontbreekt aan diepgaand begrip.
