![The People We Hate at the Wedding [Prime Video]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/sroed7dzg3v1_hero.jpg)
"Weet je hoe er op elke bruiloft wel een paar van die mensen zijn waar iedereen het nadien over heeft? Deze keer zijn wij die mensen." Aldus Donna, de matriarch in The People We Hate at the Wedding, als haar gezin voor de zoveelste keer uitpuft van een gênante scene. Het is bijna verontschuldigend naar de kijker toe, zeker omdat het boek van Grant Ginder waar dit de verfilming van is, massaal het verwijt kreeg onuitstaanbare personages te hebben. Ditmaal is de verontschuldiging nergens voor nodig; deze personages zijn juist verrukkelijk.
Dat komt door de cast, die gespeend is van een zwakke schakel. Allison Janney, Ben Platt, Kristen Bell en Cynthia Addai-Robinson weten elk precies genoeg humor, emotie en verachtelijkheid in hun personages te stoppen. Ook als het script hun scènes met een traan niet helemaal lekker opbouwt, worden deze gered door de volle overgave van deze acteurs. Het is dan ook ironisch dat hun personages het slechtste in elkaar naar boven halen, maar de acteurs juist het best zijn in groepsverband. Als ze om je aandacht vechten, weet je niet waar je moet kijken.
De dialogen zijn fris en gaan creatief om met verhaaltechnische plichtmatigheden. Sommige van de situaties zijn clichématig (betrapt worden terwijl je een stoute foto maakt), maar de film heeft een eigen stijl die dat voldoende kan verhullen. De humor is een mix van snelle sitcom-punchlines en ongemakkelijke, meer visuele sketchkomedie. Wat niet origineel is, is in ieder geval grappig en wat niet grappig is, is in ieder geval nog origineel.
Die originaliteit zit vooral in de teksten, met name in de kleine dingen. Als Paul bijvoorbeeld midden in een verwijtende speech het niet kan laten te beginnen over zijn airmiles, maakt hij die zin helemaal eigen. Het zegt ook gelijk iets over zijn pietluttigheid. Iedereen in de film heeft een eigen manier van doen en praten, die het personage tot leven wekt. Ook als zij gaan waar jij niet zou gaan - een tikkeltje absurd is het vaak wel - loop je toch met ze weg, omdat je ze goed leert kennen.
Tot zover had [i] The People We Hate at The Wedding [i], in ieder geval voor mij, de potentie om een moderne klassieker te worden. Een beetje de [i]Love Actually[i] van de familiekomedies - en beduidend beter. Maar halverwege de speeltijd krijg je het voorgevoel dat er iets mis is in de opbouw. Elk personage is intussen in een stuk of drie losse scènes geïntroduceerd, maar waar blijft de scène die echt breekt met de vorige of het geheel juist samenbrengt? Waar zijn de scènes die voor meer gewicht zorgen of enige beweging in gang zetten?
De bruiloft, bij uitstek een gelegenheid voor drama en spektakel, blijkt maar weinig tijd en belang in het verhaal te hebben. De climax, waarbij de familie zichzelf wederom voor schut zet, voelt qua schaal niet veel anders dan alle eerdere sociale miskleunen. Die waren aan het begin van de film net iets verser en daardoor wat grappiger. Er zijn wat verhaallijnen die prettig worden opgelost met, nogmaals, goed geacteerde emotionele doorbraakjes. Maar de film is tot dan toe nog het meest op komedie gefocust geweest en een echt grote klapper blijft op dat gebied uit.
De laatste scène is voor het eerst zelfs ongemakkelijk op de verkeerde manier; sommige dialogen komen niet naturel over en de laatste grap slaat dood. Jammer, want een sterkere derde akte had de film kunnen maken tot een familie-album waar je met anderen jaarlijks weer herinneringen bij wil ophalen. Nu is het 'gewoon' een goede film, die met al het charmante acteerwerk nog steeds heel moeilijk te haten is.
The People We Hate at the Wedding is te zien bij [Prime Video.
