Na getuige te zijn geweest van de onfortuinlijke en brute dood van haar agressieve echtgenoot reist Harper af naar het Engelse platteland om van de schok te herstellen. Al snel wordt ze gestalkt door een eigenaardige dakloze man, waarna alle mannen in de omgeving zich vreemd beginnen te gedragen. Wat volgt is een ijzingwekkende ervaring over trauma.
Alex Garland heeft met zijn films Ex Machina en Annihilation al aangetoond lastige thema's en concepten niet te mijden, maar dat is kinderspel vergeleken met Men. Het moge duidelijk zijn dat wat in Men gebeurt niet (volledig) letterlijk genomen moet worden. Voor die extra laag ongemak bevinden veel effecten in de film zich in de 'uncanny valley', wat betekent dat personages of omgevingen er nét niet overtuigend realistisch uitzien.
Ondanks de beklemmende en ongemakkelijke sfeer springen de fantastische rollen van Jessie Buckley en Rory Kinnear eruit. Jessie Buckley toont een waanzinnige variatie aan intense emoties, en Rory Kinnear weet overtuigend verschillende personages te laten zien. Daar helpt de make-up uiteraard bij, maar aan zijn houdingen en manieren van praten en bewegen is niet te merken dat al die personages door één iemand gespeeld worden.
Een veelgenoemde en ongenuanceerde interpretatie van Men is dat alle mannen slecht zijn. Dat is echter niet het doel van deze film; dat is om traumaverwerking in beeld te brengen. Harpers voormalige echtgenoot was emotioneel manipulatief, waardoor zij vertrouwensproblemen met mannen heeft ontwikkeld. De horror-elementen van de film visualiseren slechts haar trauma.
Wie bekend is met Garlands voorgaande films weet dat hij van een langzaam tempo houdt. De traagheid waarmee Men zich ontwikkelt zorgt voor een intense climax, maar het doet de film vooral in het middenstuk weinig goed. Delen van de eerste akte en vrijwel het complete middenstuk bevatten pijnlijk transparante opzetjes die later in de film terugkomen, waardoor de film soms iets te geformuleerd overkomt.
Revolutionair is Men niet en zo zal hij zeker niet herinnerd worden. Het is wel een van de uniekere horrorfilms van de afgelopen jaren, en een welkome toevoeging aan de nu al indrukwekkende filmografie van zowel Alex Garland als productiebedrijf A24. De prachtige cinematografie en muziek completeren én contrasteren de horror van de Britse bossen op een zeer ongemakkelijke en onderhoudende manier, ook al laat de opzet van de film wat te wensen over.
