Wat bezielt die maffe Hollanders om een kat in huis te nemen? Dat vraagt documentairemaakster Carmen Cobos zich af in haar Spaanse accent. Waar ze is opgegroeid, zijn poezen lang niet zo populair als in haar huidige thuisland. Sterker nog: ze voelt zelf echt helemaal niets bij de gedachte aan een huiskat. Cobos maakt in Cat Stories portretten van verschillende kattenbezitters en hun liefde voor het spinnende zoogdiertje. En om de ervaring echt mee te krijgen, neemt ze een nieuw baantje als poezenoppas.
Kattenliefhebbers gaan toch wel naar deze film en kunnen ophouden met lezen. De titel is al genoeg om deze bevolkingsgroep de zaal in te trekken en zelfs als de documentaire tegenvalt, komen er genoeg poezenbeesten in beeld om de drieënzeventig minuten speeltijd te veraangenamen. Een documentaire is pas echt succesvol als ook mensen buiten de afgeschilderde niche het idee krijgen dat ze een interessant verhaal voorgeschoteld krijgen. Hoe sympathiek Cat Stories ook is, veel meer heeft de film niet te bieden.
Het had oprecht boeiend kunnen zijn om de blijkbaar typisch Nederlandse kattenliefhebberij door de ogen van een buitenstaander te zien. Misschien zegt het tegen de verwachting in iets diepzinnigs over de volksgeest. Maar na het onderscheid tussen Nederland en Spanje helemaal aan het begin wordt er nooit echt meer iets over gezegd. Alles wat we zien is een Spaanse mevrouw die beweert iets te willen ontrafelen wat voor haar mysterieus is, maar daar niet heel veel energie in lijkt te steken. Kattenliefhebbers komen aan het woord, maar worden niet heel hard uitgedaagd tot introspectie. En veel meer dan wat dooddoeners komt er niet uit de geïnterviewden.
Zelfs wanneer een man in beeld keihard wordt gekrabd door zijn huispoes, pakt Cobos niet door. Hij bloedt. Dit is een moment van spanning. Als het beest je pijn doet, waarom wil je het dan in godsnaam in huis houden? Maar het volstaat dat de man het voorval afdoet met een verzuchting dat het niet zo'n erge wond is, en de nieuwsgierigheid van Cobos lijkt ermee te zijn bevredigd. Zelfs zonder het moment onnodig te dramatiseren, had hier ontzettend veel in gezeten om dieper te graven en dat gebeurt niet.
Het was een fantastisch idee om als niet-liefhebber voor katten te zorgen. Maar ook hier komt niet echt iets uit. Als Cobos op zijn minst haar gevoel zou omschrijven, had deze regiekeuze een meerwaarde gehad. Wat je nu bijna elke keer ziet is dat ze naar een huis met katten gaat en voor de beesten zorgt. En dat was het. Een uitgebreidere beschrijving valt er niet aan te geven. Welke andere conclusie valt er te trekken dan dat je prima voor poezen kunt zorgen, zonder dat je affiniteit met ze hebt? Al zag je maar haar ongemak, een gevoel om te overwinnen. Nu is het een grote brok onverschilligheid, die afstraalt op de kijker.
Alleen tegen het einde laat Cobos zich meevoeren in iemands emoties voor een poes die is overleden. Even begrijpt ze er iets van, maar verder is het de vraag of het mysterie haar überhaupt nog iets kan schelen. Cat Stories is vooral een grote gemiste kans. En het is ook niet alsof de beelden zo mooi geschoten zijn dat ze in de bioscoop moeten worden gezien. Het beste wat de film mee heeft is de prachtig getekende poster. En de katten zelf natuurlijk. Hoe past er toch zo veel eigenwijze persoonlijkheid in zo'n dierenlijfje?
