Tegenpolen trekken elkaar aan, naar het schijnt. Het is in ieder geval belangrijke brandstof voor de romantische komedie. Alles valt en staat dan met de chemie van de hoofdrolspelers en het vermogen om de sympathie van de kijker te verwerven. Bij de Long Shot van Jonathan Levine zit het met deze laatste twee aspecten wel goed. Seth Rogen en Charlize Theron zorgen ervoor dat hun aanstormende romance een flinke voorsprong uitbouwt op de voor het genre gebruikelijke scepsis.
Om maar met de contrasten te beginnen: Rogen is de brutale onderzoeksjournalist Fred met een geheel eigen stijl. Hij vertikt het om voor een geldbeluste mediamagnaat te werken en zegt zijn baan op. Theron is minister van Buitenlandse Zaken Charlotte die naar voren wordt geschoven als presidentskandidaat. De twee kennen elkaar van vroeger, al hebben ze daar verschillende herinneringen aan overgehouden.
Als de paden van het tweetal kruisen op een decadent feestje weet knuffelbeer Fred een onvergetelijke indruk op politiek zwaargewicht Charlotte te maken. In een aaneenschakeling van net iets te gemakkelijke toevalligheden en samenkomsten van omstandigheden is de hereniging snel een feit. Charlotte moet werken aan haar gevoel voor humor en schakelt Fred in om haar speeches op te pimpen. Wat volgt tijdens een promotietour in twintig landen laat zich gemakkelijk raden.
De hoge mate van voorspelbaarheid die Levine (van het romantische zombiedrama Warm Bodies en ontvoeringskomedie Snatched) presenteert en die inherent is aan de romkom speelt hem hier niet parten. Integendeel: doordat Levine en zijn schrijvers investeren in hun personages blijkt de geijkte verhaalboog van ontkennen, aantrekken, tegenslag en elkaar weer vinden slechts een middel en amper een doel. Om de personages nog wat extra te voeden zijn ze gezegend met een sterk gevoel voor rechtvaardigheid, of het nu om het milieu of de macht van het grote geld gaat.
Long Shot probeert voortdurend de balans te vinden en te houden. Fred en Charlotte maken invoelbare emoties en twijfels door. De bijfiguren, die in romantische komedies niet zelden een valse noot vormen, zijn uitstekend te pruimen en bovenal functioneel. De Canadese premier gespeeld door Alexander Skarsgård is het onderwerp van de roddelpers vanwege het flirtgedrag dat hij tegenover Charlotte vertoont. Freds beste vriend is dan weer een uitstekende aangever en geen storende factor.
En dan is er nog een volledige onherkenbare Andy Serkis die als mediabaas Parker Wembley het morele kwaad vertegenwoordigt. Na ruim twee uur verliest de film wat terrein vanwege een handjevol overdreven kolderieke sketches en het mierzoete einde. Toch vormt Long Shot een heerlijke vorm van afleiding en stemt ook nog tot nadenken: als je echt iets wil in het leven moet je risico's durven nemen en op je bek durven gaan.
