Extreme omstandigheden of gevoelens zoals onmacht en wanhoop kan de mens tot extreem gedrag verleiden. Dit geldt zeker voor de hoofdpersoon in het persoonlijke en intieme La Holandesa. Maud stuurt ver weg in Zuid-Amerika haar leven een rigoureuze kant op. Een richting waarvan nog maar de vraag is of deze omgedaan gemaakt kan worden.
En dan te bedenken dat de vrouw samen met haar partner Frank juist naar Chili waren getrokken om de bittere pil van de kinderloosheid te verwerken. Het stel probeert al jaren om ouders te worden, maar in Chili gaat het definitief mis als Maud haar prille zwangerschap ziet eindigen in een miskraam. Het zorgt ervoor dat de spanningen tussen de twee alleen maar hoger oplopen.
Maud besluit te vluchten. Weg van alles en iedereen die haar zowel lief zijn als kwetsen. Het ingrijpende La Holandesa (De Hollandse) speelt zich geheel af op locatie in Chili. We zien een vrouw die de radeloosheid die ze voelt niet langer kan bevatten en daarom maar weg wil van dat alles. De reis die ze in haar eentje inzet staat begrijpelijkerwijs symbool voor het ontsnappen aan de werkelijkheid die haar telkens weer keihard in haar gezicht beukt.
La Holandesa is in veel opzichten een uiterst ambitieus project. Filmmaker Marleen Jonkman besloot te filmen ver weg van huis en werkte vrijwel alleen met vrouwen. Nu is dit laatste natuurlijk niet per se ambitieus, maar het verklaar wellicht wel waarom dit zo'n invoelend en confronterend drama is geworden. Onvruchtbaarheid is in een moderne samenleving waarin we alles en iedereen denken te kunnen beïnvloeden nu juist een thema dat geen oplossing kent; althans niet in de vorm van een kind dat écht helemaal van jezelf is.
Maar centraal in deze emotionele roadmovie is Rifka Lodeizen, die de loodzware taak op haar schouders heeft genomen een vrouw te vertolken die weliswaar ten einde raad is, maar ook niet bij de pakken neer gaat zitten. Maud besluit moederziel alleen af te reizen van Patagonië naar het noorden van het land. Tijdens haar zoektocht - naar wat eigenlijk? - neemt ze een jongetje onder haar hoede dat ze bevrijdt van een bezopen vrachtwagenchauffeur.
Maar geen moment komt het in je op dat Maud ook daadwerkelijk van plan is zich voorgoed over het jochie te ontfermen. Ze wil enkel proeven aan het moederschap en ons meegeven dat het enkel biologische factoren zijn die haar moeten doen laten afzien van het moederschap. Ze beleeft ook veel lol met de jongen, die zich naar de beroemde voetballer heeft vernoemd. Lodeizen is weergaloos omdat ze alle emotie die het menselijke palet rijk is hier kan laten zien.
Ondanks de heftige thematiek is La Holandesa geen zware overrompelende zit. Jonkman is ook op zoek naar de relativering, al moet Maud deze zelf nog zien te vinden. Het spel is natuurlijk en op momenten zelfs vergeven van improvisatie. Dit is geen drama in met een klassieke opzet. Man Frank verdwijnt steeds meer naar de achtergrond. Op een gegeven moment horen we hem alleen nog maar als voicemailbericht.
Maud moet alleen haar teleurstelling verwerken. Dat doet ze op haar geheel eigen manier, zonder echt te weten waar ze naartoe werkt. Dit geeft Jonkmans portret iets verfrissends en onvoorspelbaars. Het is een eer om hiervan getuige te mogen zijn.
