Is Sepp de Wolvenvriend slechts een simpele kinderfilm of een boeiende film over economische problemen en het belang van een goede gemeenschap? Het is makkelijk om Sepp de Wolvenvriend af te schrijven als een doorsnee kinderfilm. Te makkelijk.
Sepp de Wolvenvriend vertelt in eerste instantie het verhaal van Sepp, een jonge geitenhoeder die samen met zijn ouders in de Zwitserse Alpen leeft. Sepp kan met wolven communiceren en beleeft een spannend avontuur rondom kaas en koeienbellen. In de marge van het vrolijke verhaal - dat om Sepp, zijn vriendinnetje Seraina en aartsrivaal Roman draait - speelt zich nog veel meer af.
In die marge bevindt zich een gemeenschap die geleid wordt door een burgemeester. Hij is veel rijker dan zijn dorpsgenoten, die nauwelijks kunnen rondkomen. Eén mislukte oogst is desastreus. Cruciaal moment is het jaarlijkse afdalen van Sepps familie vanuit de bergen naar het dorp om daar de winter door te brengen. Tijdens de tocht verliezen de ouders van Sepp hun voorraad bijzondere kaas. Van de opbrengst van de verkoop van de kaas moesten ze de hele winter rondkomen.
Nu steken ze zich in de schulden bij de burgemeester om te kunnen overleven, terwijl hij stiekem hun kaas heeft opgevangen en daar nog rijker van wordt. De rijkste één procent leeft van de uitbuiting van de armen. Sepp maakt ondertussen grappen met zijn geit Kleintje. Gelukkig vangen andere dorpsgenoten de familie op, in het bijzonder de oom van Sepp en de lokale priester. Wat dat betreft zou het zo een film van John Ford kunnen zijn, waarin vaak het belang van de gemeenschap centraal staat.
Deze warme mensen in een koud landschap bevinden zich soms in de marge. Hun verhaal wordt gedreven door de avonturen van Sepp. Niet voor niets is Sepp de Wolvenvriend gebaseerd op een klassiek Zwitsers kinderboek. Schellen-Ursli (Een bel voor Ursli), tevens de oorspronkelijke titel van de film, is na Heidi het populairste kinderboek in Zwitserland. De economische diepere lagen van de film zaten allicht al in het boek van Selina Chönz, maar krijgen door de hedendaagse context een extra lading.
Andere culturele elementen die haar verhaal kenmerkten gaan ondertussen enigszins verloren in de Nederlandse vertaling (de film wordt alleen Nederlands nagesynchroniseerd uitgebracht). De naam van Ursli is in Sepp veranderd, alle verwijzingen naar specifieke plaatsnamen worden achterwege gelaten en het antieke ritueel rondom de optocht met koebellen wordt niet bij naam genoemd (Chalandamarz). Terwijl dat nu juist een specifiek regionaal, cultureel fenomeen is. Tegenwoordig trekt de Chalandamarz zelfs toeristen.
Deze Zwitserse elementen hadden het ondanks de interessante zijpaden toch wat vlakke verhaal van extra cachet kunnen voorzien. Door dit juist zoveel mogelijk te verdoezelen in de vertaling boet Sepp de Wolvenvriend inhoudelijk toch enigszins aan kracht in. Het zal de primaire doelgroep een worst wezen. Voor hen is het verhaal nu nog makkelijker behapbaar. Voor volwassenen zijn er nog die marges, naast het eenvoudige plezier dat valt te beleven aan een goed geconstrueerd kinderverhaal en de mooie berglandschappen.
