Dialogue Avec Mon Jardinier is een heel simpele en geestige film over een innige vriendschap tussen een kunstschilder (Daniel Auteuil) en zijn tuinman (Jean-Pierre Darroussin). De film wordt bijna geheel gedragen door de dialogen tussen beide heren die uit twee verschillende milieus komen, maar desalniettemin een wederzijds klankbord voor elkaar weten te vormen. Als de schilder het mondaine Parijs inruilt voor een Frans dorpje, huurt hij een tuinman in voor het aanleggen van een moestuin. Bij hun eerste ontmoeting blijkt dat de twee vroeger schoolmaatjes waren en hervatten ze hun vriendschap alsof die nooit geëindigd was. Wat Dialogue Avec Mon Jardinier een bijzondere film maakt, zijn de schijnbaar oppervlakkige gesprekken die tussen de regels door een licht werpen op de diepgang en melancholie van hun levensverhaal.
Het kader van de film wordt gevormd door het verbale dubbelspel tussen de mannen, waarbij de volkswijsheid van de tuinman voortdurend het intellect van de schilder weet te prikkelen. De tuinman weet vaak treffend zijn liefde voor courgettes en andere gewassen in dezelfde context te plaatsen als de liefde van de schilder voor kunst. Dit vormt een aangenaam schouwspel en de twee ervaren acteurs weten heel goed met hun woorden en subtiliteit de sfeer te vangen.Dialogue Avec Mon Jardinier bevat vele mooie scènes, en een daarvan is de scène waarin de ernstig zieke tuinman door zijn vriend bij de arm wordt genomen en het huis in wordt geholpen. De dialoog is tot een minimum beperkt, maar de begeleidende klassieke muziek spreekt boekdelen. Dit stukje aan het einde van de film zegt op een ontroerende manier zoveel meer dan woorden kunnen bevatten.
Regisseur Jean Becker heeft geprobeerd om de hele mise-en-scène in dienst te laten zijn van het vriendschappelijke hart van de film en is duidelijk in zijn missie geslaagd. In de minimalistische setting van het Franse platteland komt het geloofwaardige acteerwerk goed tot zijn recht en fungeren de eenvoudige camerashots louter als ondersteuning. Het is verfrissend om te zien dat het camerawerk niet afleidt en een eigen rol speelt. Becker gebruikt veel close-ups en two shots die de dialoog tot een hoofdrol verheffen. In een van die bijzondere gesprekken vraagt de tuinman in al zijn naïviteit aan zijn vriend hoe je een kunstwerk zou moeten uitleggen, waarop de schilder standvastig antwoordt dat er niets valt uit te leggen, maar dat je het gewoon moet voelen. Eigenlijk geldt dit voor deze film ook.
