Hancock is een goed idee dat slecht uitgewerkt wordt en zijn potentie allerminst benut. Het uitgangspunt is veelbelovend: een superheld in de echte wereld, waar mensen zich meer zorgen maken over de aanzienlijke materiële schade die de held veroorzaakt dan over de boeven die hij vangt. Het volk heeft een hekel aan hem, en hij, een zwervende dronkelap, aan zichzelf. Even is dit grappig en lijkt de film een interessante, originele kijk op het leven van een superheld te worden, maar dan komen het verhaal en de ontwikkeling van de personages een mogelijk feestje verstoren. Alsof de politie komt vertellen dat de muziek uit moet en de gastheer in handboeien slaat.
Op een gegeven moment stapelen de ongeloofwaardige scenarios zich op en wordt de toch al niet duidelijk gedefinieerde interne logica helemaal overboord gegooid, terwijl er wel enorme nadruk op deze regels wordt gelegd en het verhaal er door bepaald wordt. Daarnaast verliest de film geleidelijk aan zijn charme met het verdwijnen van de antisociale doch humoristische houding van John Hancock, die op zeer ongeloofwaardige wijze wordt omgevormd tot stereotype held à la Superman of Spider-Man. Nadat hij het leven heeft gered van pr-agent Ray Embrey neemt die zich namelijk voor om van de gehate Hancock een geliefde superheld te maken.
Rays vrouw Mary vindt de aanwezigheid van Hancock rond haar man maar niks en is opvallend vijandig tegenover de held en de ideeën van haar man. Hancock vindt het eerst ook maar niks, maar Ray overtuigt hem van zijn plannen en vertelt Hancock wat hij moet doen om bemind te worden. Dit houdt onder andere een ééndelig latex pak, goede manieren en respect voor omstanders en materiaal in. Hancock vertelt Ray dat dit nooit gaat gebeuren, maar doet in een volgende scène opeens heel erg zijn best om de instructies van Ray op te volgen. De goede grappen die deze omslag nog oplevert, kunnen niet verhullen dat hij volledig ongeloofwaardig is. Daarmee is meteen de toon voor de rest van de film gezet.
Daar waar in het begin een soort realisme wordt nagestreefd (onderstreept door het handheld camerawerk), verliest men zich gaandeweg steeds meer in rare keuzes die kant noch wal raken en van Hancock een steeds traditionelere superheld maken. Maar wel eentje die aan alle kanten rammelt en in de tweede helft geen moment meer geloofwaardig is. De serieuze ondertoon die de humor steeds meer is gaan wegdrukken wringt enorm met de belachelijke verwikkelingen die de boventoon voeren. Helemaal vervreemdend is een plotseling poëtische scène waarin een ordinaire bankrover opeens etherische dialogen over de aard en het lot van de superheld gaat spuien.
Ondanks dat de conventies van het genre de film steeds meer overnemen, ontbreken enkele sleutelelementen zoals een sterke antagonist. De climax is bijzonder slap en over het slotakkoord is al helemaal geen goed woord te zeggen. Een verspilling van een in beginsel goed concept en het talent van Will Smith, Charlize Theron en Jason Bateman, die uiteindelijk puur op charme de film moeten zien te redden maar daar niet in slagen.
