Een roze suikerspin van een film maken, dat moet het doel zijn geweest van de designer-breinen achter de nieuwste romantische komedie uit Hollywood, Down with Love. Geïnspireerd door de lichtgewicht zedenkomedies uit eind jaren ’50 / begin jaren ’60, zoals Pillow Talk met Doris Day. Lekker campy. En dan doen we het helemaal in de stijl van de Swinging Sixties, met snoepkleurige mantelpakjes en groovy designmeubeltjes! Dolletjes! Je ziet ze om de tafel zitten, opgewonden in hun handen klappend. En waarom ook niet; er is op zichzelf niets mis met een film die besluit alle clichés van het genre onomwonden te omarmen en het geheel te overgieten met een suikerzoete Sixties-siroop. Je raakt er alleen zo gauw over uitgepraat.

Down with Love is een triomf van produktieontwerp. Alles klopt, van de met wit leer beklede Barcelona-stoelen tot het zwart-witte pied de poule-jasje van Ewan McGregor. De openingsshots van New York lijken wel archiefbeelden met die Eastmancolor-kleurtjes, maar zijn het niet. Tegelijkertijd wordt het allemaal iets dikker aangezet, het is tenslotte naast een hommage aan Doris Day-films ook een lichte parodie daarop. Dubbelzinnige dialogen en suggestieve splitscreen-scènes zijn tot daar aan toe, maar deze lijken zo weggelopen uit Austin Powers. Het is natuurlijk mooi meegenomen dat je daarmee alle gezeur over oppervlakkigheid op voorhand pareert.
Renée Zellweger, die successchrijfster Barbara Novak speelt, pruilt, fronst en straalt er op los, innemend als altijd. Ewan McGregor als rokkenjager Catcher Block (“ladies’ man, man’s man, man about town”) werkt onvermoeibaar grijnzend een rijtje stewardessen af, met een twinkeling in zijn ogen en zijn haar altijd in model. En Niles uit Frasier (David Hyde Pierce) speelt Niles uit Frasier, of althans zijn Sixties tegenhanger. Het overacteren en tegelijkertijd trouw blijven aan hun voorbeelden uit de jaren ’60 gaat hen goed af; vooral Zellweger weet weer eens te overtuigen als de enige goede keuze voor haar rol. Kortom: een tien voor stijlvastheid voor Down with Love! Helaas blijft dit alles slechts een gimmick, en na een tijdje heb je het wel gezien.

O ja, het verhaal: Barbara Novak is de schrijfster van de bestseller 'Down with Love!', waarin ze vrouwen oproept seks los te zien van liefde, een eigen carrière na te jagen, en net als mannen seks ‘à la carte’ te hebben. Sterreporter Catcher Block voelt zich bedreigd in zijn playboy lifestyle en verzint een listig plan om Barbara te ontmaskeren als een vrouw zoals alle andere: eentje die hunkert naar liefde en een huwelijk. Een strijd tussen de seksen volgt, het verhaal wordt vier, vijf keer op zijn kop gezet maar alles komt uiteindelijk moeiteloos weer op zijn pootjes terecht. Zellweger en McGregor lijken na Chicago en Moulin Rouge de smaak te pakken te hebben, en sluiten onder het rollen van de eindcredits af met een musicalnummer waarin ze de liefde bezingen. Eind goed, al goed.
Ik lijk misschien wat cynisch over Down with Love. Toch geef ik deze film een waardering van 3 uit 5: het is in ieder geval een romantische komedie die niet probeert te verhullen dat het verhaal nergens over gaat, of doet alsof het happy end op enig moment in gevaar komt. Daarmee, en dankzij de kortstondige charme van de Sixties-gimmick, steekt hij toch al weer uit boven de meerderheid van de films in dit genre…al is het dan maar een klein beetje.