Het is een vervelende gewaarwording als je tijdens het kijken naar een actiefilm beseft dat het eigenlijk niet uitmaakt of de film nog een kwartier duurt of nog drie uur, behalve in de mate van afgestomptheid die je zult ervaren bij het verlaten van de bioscoopzaal. Bad Boys II, het vervolg op een in alle opzichten middelmatige harde politiefilm uit 1995, is een aaneenschakeling van hyperactief gemonteerde, volkomen onontcijferbare actiescènes waar er moeiteloos 30 van achter elkaar geplakt kunnen worden, of 40 of 100. De makers, waaronder regisseur Michael Bay (The Rock, Armageddon) hebben in hun onpeilbare wijsheid besloten dat Bad Boys II twee en een half uur lang moest worden, en omdat deze film niet gehinderd wordt door welke vorm van verhaal of spanningsboog dan ook, moeten we misschien dankbaar zijn dat ze er niet een negen uur durende trilogie van hebben gemaakt.
Natuurlijk is er wel de schijn van een verhaal: playboy Mike (Will Smith) en huisvader Marcus (Martin Lawrence), de twee politieagenten uit Miami en de bad boys uit de eerste film, zitten achter een Cubaanse drugsdealer aan en worden daarbij in de wielen gereden door een DEA-operatie waarbij Marcus jongere zus een cruciale rol speelt. Die zus heeft weer iets met Mike zonder dat Marcus dat mag weten, wat voor een ongemakkelijke spanning zorgt tussen de boys. Uiteindelijk wordt de zus ontvoerd door de drugsdealer, en moeten Mike en Marcus hun onderlinge problemen opzij zetten om haar te bevrijden uit het perfide Cuba, dat in deze film wordt neergezet als één groot, door Fidel Castro gerund drugslaboratorium. Thank God for the US of A!!
Behoorlijk afgezaagd natuurlijk, maar een origineel verhaal is ook niet iets waar een actiefilm in hoeft te voorzien. Bij een actiefilm hoor je op het puntje van je stoel te zitten van opwinding en spanning, terwijl helden waar je op zijn minst een rudimentaire sympathie voor hebt opgevat hun leven in de waagschaal stellen om zichzelf en de onschuldigen te beschermen tegen de schurken. Maar wat moet je met een serie scènes die met kennelijk complete willekeur zijn gekozen en op volgorde gezet, waarin alles op onverklaarbare wijze escaleert in een orgie van automatisch geweervuur, autoachtervolgingen en ontploffingen, op zon gefragmenteerde, onoverzichtelijke manier gefilmd dat je als kijker de kans niet krijgt om enige spanning te ervaren? Wat moet je met actiehelden die nog vlakker, smakelozer en zelfingenomener zijn dan in hun eerste film, waarbij zelfs de haast spreekwoordelijk charmante Will Smith alleen maar weerzin oproept? Wat kun je anders dan het maar over je heen laten komen en alle hoop op een gevoel van betrokkenheid laten varen?
Misschien is een andere invalshoek geboden; dit is tenslotte een schoolvoorbeeld van wat Amerikanen een leave-your-brain-at-the-door-movie noemen. Helaas zijn met die benadering je zintuigen nog steeds de klos, en is er geen ontsnappen aan het feit dat Bad Boys II niets anders is dan een martelend lange trailer, begeleid door een onophoudelijke R&B-dreun. Wat een gedrocht van een film.
