Het beste nieuws in verband met de Nederlandse release van Robots is dat ie ook in IMAX-formaat te zien zal zijn. Weliswaar alleen in de gloednieuwe IMAX-zaal in Pathé ArenA in Amsterdam, maar toch. Het moet een overdonderende belevenis zijn om deze film (of haast welke film dan ook) haarscherp te kunnen aanschouwen op een doek dat 80% groter is dan een regulier bioscoopscherm, omgeven door een 14.000 watt digitale surround-sound installatie. Robots leent zich bij uitstek voor the IMAX experience, want deze film is vooral een visuele traktatie. Animatiestudio BlueSky (Ice Age) bewijst niet alleen op technologisch gebied de gelijke te zijn van Pixar en Dreamworks, maar toont ook een grote vindingrijkheid in de manier waarop een volledig door robots bewoonde en gebouwde wereld wordt uitgebeeld.
Alle originaliteit en inventiviteit van Robots bevinden zich wel vooral op het visuele vlak; wat de rest betreft heeft men gewoon op safe gespeeld. Het verhaal draait om de jonge robot Rodney Copperbottom, die ervan droomt het slaperige Rivet Town te verruilen voor metropool Robot City en uitvinder te worden bij het bedrijf van zijn tv-idool, de grote blije uitvinder-robot Bigweld. Bigwelds motto, You can shine no matter what youre made of, klinkt de uit afgedankte onderdelen samengestelde Rodney als muziek in de oren, en ook zijn vader, een wandelende vaatwasser, zegt hem zijn dromen na te jagen (voilà: de moraal van het verhaal). Eénmaal in Robot City aangekomen merkt Rodney al snel dat dat niet zo makkelijk zal gaan: zijn idool is in geen velden of wegen te bekennen, en Bigweld Industries wordt inmiddels gerund door de hebzuchtige überrobot Ratchet, die de productie van reserve-onderdelen wil stopzetten en vervangen door peperdure upgrades. Ratchet heeft ook een motto: Why be you if you can be new?.
Rodney raakt bevriend met een groepje robots dat haast volledig uit afgedankte onderdelen bestaat, waaronder de maniakale idioot Fender (wie anders dan Robin Williams, in een rol die doet denken aan zijn uitzinnige lampgeest in Aladdin maar de vergelijking niet helemaal doorstaat). Zij dreigen door Ratchets plannen op de schroothoop van diens demonische moeder Madame Gasket te belanden, maar niet als het aan Rodney ligt natuurlijk. Hij wendt al zijn talenten als uitvinder aan om de defecte robots in Robot City op te lappen, en probeert ondertussen te achterhalen wat er met Bigweld is gebeurd. Uiteindelijk komt het natuurlijk tot een confrontatie tussen de psychotische Ratchet en het sympathieke zooitje ongeregeld rond Rodney; geen extra punten voor wie de uitkomst raadt.
In grote lijnen is deze film zo standaard als maar zijn kan, en ook wat de humor betreft zijn er weinig uitschieters. Robin Williams schiet met zijn kenmerkende, alle kanten op stuiterende grappen een paar keer in de roos, en een ontzettend flauwe scheet-grap wordt onverwacht grappig afgewikkeld. Verder is het voorspelbaarheid troef. Het is in de uitwerking van de details in Robots dat het creatieve plezier van de makers duidelijk wordt. Regisseur Chris Wedge en zijn team hebben zich helemaal uitgeleefd in het bedenken van alle onderdeeltjes en mechaniekjes van hun robotwereld, en kwamen duidelijk geen ideeën tekort. Hoogtepunten in de film zijn dan ook het fantastisch uitgewerkte openbaar vervoer-systeem van Robot City, en een over-the-top sequentie van vallende dominostenen. Verder is er natuurlijk de gebruikelijke voice-cast met beroemdheden (o.a. ook Paul Giamatti, Dan Hedaya, James Earl Jones, Stanley Tucci en Jay Leno), maar hun stemmen staan gelukkig in dienst van de personages en niet andersom, zoals in Shark Tale het geval was. Dit is een film waar vooral kinderen van zullen genieten, en zeker als ze hem te zien krijgen op een scherm dat groter is dan hun eigen huis.
