Drie jongens in hun late tienerjaren brengen hun dagen door in een saai mijnstadje in het China van de jaren 90 Als enige echte waarde in het leven hebben zij hun diepgaande, eeuwige vriendschap. Als één van hen in elkaar geslagen wordt, slaan zij hard terug en moeten ze vluchten. Tijdens de vlucht komt hun vriendschap onder enorme druk te staan en ontdekken zij dat het leven buiten hun woonplaats lang niet zo mooi is als ze hadden gedacht.
Het bovenstaande verhaal heeft debuterend regisseur en scriptschrijver Han Jie gebaseerd op ervaringen uit zijn eigen leven. Zelf was hij nog een stuk jonger toen hij ongeveer hetzelfde meemaakte als de protagonisten van zijn eerste film. Daardoor wist hij zeer goed hoe hij de verveling en stuurloosheid van de jongeren moest weergeven, alsook het geweld dat daar soms mee gepaard gaat. De grauwheid van de mijnen wordt weerspiegeld in het stadje en het gebruikte kleurenpalet, waarmee de Chinese rockmuziek die zo nu en dan te horen is scherp in contrast staat. Deze liedjes representeren het verlangen van de jongeren naar vrijheid en een ander leven.
Deze vrijheid en dat andere leven vinden de drie jongemannen echter niet als ze hun thuis ontvluchten. Ook buiten hun dorp vinden ze de verveling en de armoede die ze al kenden; en zelfs fataler geweld. Hun walk on the wild side levert hun uiteindelijk vooral desillusie op, veel wijzer worden ze er niet van. De kijker wordt dat ook niet, maar krijgt wel een boeiende kijkervaring. Het is echter moeilijk om bij de personages betrokken te raken, ondanks dat de regisseur zo dicht bij zijn onderwerp staat. Of misschien is dat juist wel de reden?
