Je moet het verleden onder ogen zien, zegt detective Dave Robicheaux aan het einde van de film. Een merkwaardige uitspraak die zich in feite tegen de film keert. Het typische detectiveverhaal hebben we in het verleden immers al zo vaak gezien. Dat het in een mooi jasje is gegoten, is gelukkig een prettige bijkomstigheid.
Robicheaux is op zoek naar de daders van de moord op een hoertje en komt hierdoor in aanraking met een filmploeg en hun ongure producer. De zaak speelt zich af in Louisiana, een prettige en vrij gemoedelijke omgeving. De mensen houden van hun rust en dat is terug te zien in de opzet van de film. Nergens wordt het idee gewekt dat de intense of dramatische scènes belangrijker zijn dan andere scènes. Alles wordt gerelativeerd en zo ook de gebeurtenissen die in soortgelijke films enorm opgeblazen zouden worden. Veel bombast hoef je dus niet te verwachten. Ook niet van de soundtrack, een belangrijke factor van de film. De contrabassen, panfluiten en hier en daar een bluesnummer bepalen sterk de sfeer.
Dat de film nooit uit de band springt, heeft echter als nadeel dat er niets schokkends gebeurt en de personages maar moeizaam tot leven komen. De film vliegt nonchalant van hot naar her, een bekende valkuil bij literaire verfilmingen. Voor de kenners van het boek zal dat wellicht geen probleem zijn, maar voor de gemiddelde kijker volgen de scènes elkaar te snel op.
Gelukkig valt de complexiteit van de film erg mee, omdat er weinig van de bekende wegen wordt afgeweken. Tommy Lee Jones speelt de veel te fanatieke rechercheur die te laat thuiskomt, een vrouwelijk hulpje van de FBI krijgt en het ook nog eens niet zo nauw neemt met de wet. De kast in zijn woonkamer, waar nog steeds een grote hoeveelheid elpees te vinden is, vormt een voor de hand liggende afspiegeling van zijn karakter. Hij blijft als het ware in de conventies van het verleden hangen. Zelfs het misplaatste bovennatuurlijke tintje kan er niet voor zorgen dat het verhaal boven de middenmoot uitstijgt.
Al met al is In the Electric Mist niet een vervelende belevenis. De ambiance geeft het doorsnee plot iets eigenzinnigs mee en het acteerwerk is sterk. Had deze film zich echter in een willekeurige metropool van de Verenigde Staten afgespeeld, dan zou de film na een dag alweer uit het hoofd verdwenen zijn. In die zin is de setting dus eigenlijk de grootste protagonist van de film.
