Een experiment: één auto, één actrice, één laatste telefoongesprek, vijfentwintig cameras en één take. Noud Heerkens maakt al sinds de jaren zeventig experimentele films en Last Conversation past feilloos in die traditie. Jammer dat de film nooit de experimentstatus ontstijgt.
Anne rijdt in haar jaguar door de Ardennen. Asfalt, verkeer en bomen razen voorbij. Ze neemt een slok water en kijkt stoïcijns voor zich uit. Ze is immers aan het rijden en draait slechts af en toe haar ogen om in een spiegel te kijken. Een kwartier verstrijkt, opbouw heet dat. Met muziek en zo. De telefoon gaat, gelukkig. Nee, toch niet, het is een collega of haar secretaresse, kort gesprek. Weer die beelden, het zachte motorgeluid en voorbij suizende autos. Anne is een succesvol advocate, anders rijd je geen jaguar. Nog een slok water van een nieuw flesje, de dop is er al af, hoeveel flesjes zouden daar staan? Weer telefoon. Haar ex-geliefde. Eindelijk. Ze zegt dat ze moet plassen, komt van al dat water natuurlijk, vraagt of hij zo terug belt. Ze stopt en stapt uit. Lege auto. Daar is ze weer, start de auto en rijdt weg. Weer dat asfalt, maar gelukkig ook weer de telefoon. Eindelijk, dat laatste gesprek.
Het is pas dan, na bijna een halfuur, dat de film boeiend wordt. Het is te danken aan Johanna ter Steege, want alleen door haar spel treden we even uit het experiment en zijn we bij haar personage Anne. Hoe zij nog steeds smoorverliefd is op haar geheime minnaar Laurens, die de relatie wil beëindigen. We kunnen hem overigens niet verstaan. Ruurt de Maesschalck zit dus puur voor het tegenspel aan de andere kant van de lijn. Ter Steege is, met uitzondering van een klein aantal shots, sterk en overtuigend. Af en toe wordt haar spel namelijk iets te theatraal, maar haar valt weinig te verwijten. Het is de keuze van Heerkens om alle shots slechts uit één take te halen. Dat roept vragen op. Want waarom één take? Om te kunnen zeggen dat alle shots uit één take komen? Om film in een rudimentaire vorm te laten zien? Wat Heerkens' beweegredenen ook zijn geweest, vaststaat dat hij de laatste take het beste vond, want daaruit is de film gemonteerd.
Heerkens opzet is interessant. Het wekt weliswaar vragen op, maar dat hoort bij een experiment, bij vernieuwing. De schrijver-regisseur beperkt zich op meerdere fronten door zijn keuzes. Hij doet dat dusdanig veel dat de filmische ervaring eronder lijdt. Het overgrote deel van de film kijk je vooral naar het experiment. Naar een vrouw in een auto, die eigenlijk nauwelijks acteert als ze niet belt. Ze moet namelijk echt zelf autorijden; Ter Steege schijnt dit zelf gewild te hebben, maar het is hoe dan ook geen sterke keuze. Het gebruik van één take is onnodig en doet afbreuk aan het spel van Ter Steege, omdat die paar mindere shots er niet tussenuit zijn gehaald. De beeldmontage waarin de cohesie lange tijd ontbreekt, houdt de kijker vooral op afstand. Pas als Ter Steege loskomt van het autorijden en echt gaat spelen, worden we meegezogen in de fictieve wereld. Misschien waren vijfentwintig cameras wel te veel, of waren ze gewoon niet op de juiste dingen gericht? De geluidsmontage verdient overigens wel een compliment. De tempowisselingen en de manier waarop de kijker door de geluidstrack gestuurd wordt, zijn sterk en overtuigend.
Wat Heerkens naast het doen van een experiment wil bereiken, komt niet naar voren. Een boeiende roadmovie wordt het nooit, slechts op de momenten dat het laatste gesprek daadwerkelijk gaande is, zijn we even in de fictieve wereld van de personages. Maar bij het eerstvolgende shot van voorbijrazend asfalt, een plaspauze of een slok water zijn we er weer uit. Last Conversation is vernieuwend in opzet en uitvoering, maar de film ontstijgt die status van experiment nooit.
