Het leven van schurk Gru gaat niet over rozen. Alles staat bij hem in het teken van de misdaad (lees: kleine kinderen pesten op straat). Net als hij echter trots het Vrijheidsbeeld (een replica uit Las Vegas) heeft gestolen, wordt in Egypte de piramide van Gizeh verdonkeremaand. Een schande voor Gru, die niets liever wil dan de grootste schurk ter wereld zijn. Maar diep van binnen is Gru natuurlijk helemaal geen schurk, want op een kinderfilm die pesterijen promoot zit natuurlijk niemand te wachten.
Om zijn positie als de grootste schurk ter wereld te heroveren bedenkt Gru het plan om de maan te stelen. Gru wordt echter constant tegengewerkt door Vector, de jonge boef die verantwoordelijk was voor de piramideroof. In een poging Vector te slim af te zijn adopteert Gru drie kleine kinderen. Die heeft hij namelijk nodig voor een... tja, ingenieus plan om het huis van Vector binnen te komen.
Bij deze discutabele verklaring moeten we natuurlijk niet te lang stilstaan. Despicable Me gaat namelijk helemaal niet om de schurkenstreken van de twee boeven, het gaat om een verbitterde man die door drie schattige koters tot een lieve papa wordt omgevormd. En daarin is de film heel effectief. Maakt dit van de drie weesjes de animatievariant van de beroemde roodharige wees Annie? Agnes, de jongste van de drie, hoopt in ieder geval van wel. Maar zo ver is het dan nog lang niet, want voorlopig slapen de kinderen nog gewoon in een aangepaste bom waarvan niet duidelijk is of hij nog werkt. Niet het soort bed dat een goede nachtrust bevordert.
Maar gelukkig was Gru eigenlijk vanaf het begin al een softie, getuige de omgang met zijn minions, kleine gele wezentjes die voor Gru het vuile werk opknappen en gevaarlijke uitvindingen moeten testen. Hoewel zeer prominent in de film aanwezig, worden de minions nergens echte personages. Dit moet wel een bewuste keuze zijn, want de minions zijn, hoewel ontzettend schattig, maar al te vaak het slachtoffer van pijnlijke grappen. Dan weer worden ze gekrompen, dan weer het heelal ingeschoten. De ene na de andere minion valt op deze manier af, telkens in dienst van de grap. Kanonnenvlees om te lachen.
En gelachen wordt er in Despicable Me. De film speelt zich af in een wereld waar schurk zijn een respectabel beroep is en superhelden nergens te bekennen zijn. Toch wordt de film nergens duister. Nergens wordt ook de karakterverdieping bereikt die Toy Story 3 afgelopen jaar bijvoorbeeld wel had. Nergens wordt dit overigens ook geprobeerd. Despicable Me richt zich vooral op de grap en minder op de emotie en slaagt hier helemaal in. Als één van de laatste grote Hollywoodstudios doet nu ook Universal mee met al het moderne animatiegeweld in de bioscoop. Hun visitekaartje maakt alvast veel indruk.
