Er zit een schijnheilig luchtje aan het feit dat regisseur Michael Bay zijn excuses maakt voor zijn voorlaatste kaskraker. Transformers: Revenge of the Fallen was inderdaad niet om over naar huis te schrijven, maar deed de bioscoopkassas desondanks genadeloos rinkelen. Zo gaat dat bij bijna alle films van Michael Bay: kwalitatief hoogstaande cinema levert hij nooit af, maar het publiek loopt wel keer op keer weg met zijn miljoenenproducties. Wat de Transformers-franchise betreft, heeft Bay ingezien dat hij naast een publiek met een laag verwachtingspatroon ook een grote schare fans tevreden moet houden. Het irritatieopwekkende Autobot-duo uit deel twee werd daarom wijselijk geschrapt. Net zoals de grappen over een Decepticon-scrotum. Megan Fox werd tot slot ingeruild voor het blonde Victorias Secret-model Rosie Huntington-Whiteley. Maar levert dit ook daadwerkelijk een betere film op?
Wie na twee delen buitenaards robotgeweld nog steeds geen flauw benul heeft van de strijd die tussen de Autobots en Decepticons woedt, heeft waarschijnlijk ergens op de maan gewoond. Geen nood: voor deze mensen geeft Michael Bay in de opening van Transformers: Dark of the Moon nog even dunnetjes een samenvatting van wat er precies aan de hand is. Te zien is hoe een ruimteschip ternauwernood de in oorlog verkerende planeet Cybertron weet te ontvluchten, waarna het op de maan neerstort. Deze crash blijft niet onopgemerkt op aarde. Sterker nog: de gebeurtenis geeft het startschot voor de ruimtewedloop tussen de Amerikanen en de Russen, begin jaren zestig. Dat de Amerikanen als eersten de maan bereiken, mag geen verrassing heten.
Het is een kleine stap voor de mens, maar een nog grotere stap voor Michael Bay. Want bij de overtuigende opening lijkt het er sterk op dat de regisseur zijn eerdere Transformers-films negeert. Het is vooral slim dat Bay ervoor kiest om zijn film op te zetten als een klassieke invasiefilm. Hoewel het discutabel blijft in hoeverre je kunt spreken over een verhaal bij een blockbuster over vechtende, schietende en stompende logge machines, moet gezegd worden dat Transformers: Dark of the Moon een stuk rechtlijniger wordt verteld dan het rommelboeltje in Revenge of the Fallen.
Hoe serieus we het allemaal moeten nemen, blijkt als Megatron door bikinimodel Huntington-Whiteley op zijn ondergeschikte rol in het geheel wordt gewezen. Dit soort belachelijke momenten zijn talrijk in Transformers: Dark of the Moon, maar dat mag de pret maar deels drukken. Vooropgesteld blijft dit een typisch product van zijn makers en in Bays geval mag een puberale kijk op autos en vrouwen daarbij niet ontbreken. Want wie denkt dat iemand als Rosie Huntington-Whiteley is gecast vanwege haar uitmuntende acteerkwaliteiten, is wel heel erg naïef. Om precies te zijn heeft zij nul komma nul chemie met driftkop Shia LaBeouf. Als Carly en Sam vervullen zij enkel de rol van rennende schietschijven voor de Decepticons.
Verhaaltechnisch mag het geheel dan op losse schroeven staan, het is onwaarschijnlijk dat je deze zomer een film in de bioscoop treft die het predicaat blockbuster meer verdient dan Transformers: Dark of the Moon. Veel groter dan dit wordt spektakel nu eenmaal niet. Sinds Avatar hebben we niet meer kunnen genieten van zulke groots opgezette actiescènes op het witte doek. Ongeveer een uur lang vormt de stad Chicago het strijdtoneel voor de Autobots en de Decepticons en daarbij wordt werkelijk niets heel gelaten. Ruimteschepen worden uit de lucht geschoten, mechanische tentakels wringen een wolkenkrabber uit alsof het een tube tandpasta is, en een groep commandos springt uit het vliegtuig terwijl het vuur op hen geopend wordt; de actie is even belachelijk als adembenemend.
Bij zoveel spektakel verbleken de twee voorgaande films. Transformers: Dark of the Moon is zonder twijfel het hoogtepunt in de Transformers-trilogie. Mede dankzij de uitstekende 3D-techniek die hier wel degelijk van toegevoegde waarde is. Waar bij recente 3D-producties de lagen achter elkaar leken te staan als bij een kijkdoos, is hier zowaar sprake van dieptewerking. Een vrije val langs een wolkenkrabber krijgt daardoor een adrenalineverhogend effect. Een bezoekje aan IMAX 3D geniet daarom sterk de aanbeveling. Arme, arme Michael, nu heeft het er alwéér alle schijn van dat zijn film afstevent op een miljoenensucces.
