Een flashmob is een groep mensen die op een openbare plaats bij elkaar komt, een act opvoert en daarna snel weer uiteenvalt. Deze optredens worden met behulp van sociale media gepland en het idee erachter is vaak satirisch, artistiek of gewoon voor de lol. De eerste flashmob werd in 2003 gehouden en ze vinden nog steeds over de hele wereld plaats. De Step Up-reeks haakt met Miami Heat, alweer het vierde deel in de serie, in op deze trend. Het verhaal draait om Sean, een jonge ober met een passie voor dansen. Samen met zijn crew, the MOB, organiseert hij flashmobs in de stad. Als hij in een strandtent Emily, de dochter van een grote projectontwikkelaar ontmoet, klikt het meteen. Maar terwijl Emily zich steeds meer thuis gaat voelen in Seans wereld, heeft haar vader heel andere plannen met zijn wijk.
In het dansfilmgenre is het verhaal vaak ondergeschikt aan de moves en deze Step Up vormt daar geen uitzondering op. Het tandeloze, brave script is vergeven van de clichés. Het verhaaltje van de jongen en het meisje uit verschillende milieus die alle obstakels op hun weg overwinnen door de magische kracht van dans is al vele malen eerder gedaan, en nog wel in dezelfde filmserie. Het is eigenlijk moeilijk voor te stellen dat iemand dit met serieuze bedoelingen heeft geschreven. Het is dan ook heel verleidelijk om er schamper over te doen. De tegenslagen die de personages te verwerken krijgen, zijn voorspelbaar en - nog erger - nauwelijks van belang. Of het nou een ontslag of een arrestatie na een mislukte flashmob is, niets lijkt enige consequenties voor hen te hebben. De acteurs dreunen hun banale dialogen met misplaatste ernst op, maar zijn duidelijk in de eerste plaats uitgezocht op hun danskwaliteiten. McCormick, finalist in het zesde seizoen van de Amerikaanse So You Think You Can Dance, mag dan een goede danseres zijn, erg ver in So You Think You Can Act zou ze het schoppen.
Ook het centrale conflict blijft onderontwikkeld. Er wordt wel gesproken over het laten horen van je stem, maar wat die stem precies te zeggen heeft, blijft lang onduidelijk. Pas als de plannen die Emilys vader met Seans wijk heeft, duidelijk worden en the MOB besluit daar met hun kunsten tegenin te gaan, krijgt die stem geluid. Er wordt echter maar weinig tijd aan die wijk besteed, waardoor het nooit duidelijk wordt waar zij zich nou precies voor inzetten. De buurt waar Sean vandaan komt is kennelijk niet al te best, maar dat is niet uit Seans garderobe of zijn netjes gestileerde appartement af te leiden. Het enige wat er van de wijk getoond wordt, is zon cafeetje dat alleen maar in films bestaat, waar jong en oud met elkaar danst en alle bezoekers vrienden zijn. Ook de bewoners van de wijk zijn nauwelijks te zien of te horen. Het sullige conflict kan hen kennelijk ook niet veel boeien.
Maar daar gaat het allemaal natuurlijk niet om. Bij een dansfilm gaat het om de dansscènes en die heeft Miami Heat volop. Ze zorgen voor enig leven tussen de zoete brij van clichés en springen in het oog door hun creativiteit en mooie vormgeving. The MOB wordt echt creatief als zij hun optredens gericht gaan inzetten voor het behoud van hun wijk. Vooral de optredens in een museum waar ze verschillende kunstwerken tot leven laten komen is origineel en mooi in de manier waarop de twee kunstvormen vloeiend samensmelten, terwijl een protestmob in het gemeentehuis juist weer strak en stijlvol is uitgevoerd. Hiermee onderscheidt Miami Heat zich positief van zijn voorgangers. De dansscènes hebben meer inhoud doordat het gaat om het maken van een punt, en niet om het verslaan van een rivaal of het winnen van prijzengeld. Dat kan Miami Heat echter niet redden, en ook deze Step Up zal waarschijnlijk alleen voor de fans van het genre te genieten zijn.
