Er worden niet bepaald vaak films uit Georgië in de Nederlandse bioscoop uitgebracht, dus wanneer dat wel gebeurt, kun je iets interessants verwachten. In Bloom heeft dit jaar op diverse filmfestivals gedraaid en is daarbij enthousiast onthaald en ook enkele keren in de prijzen gevallen, dus is het geen verrassing dat het de Georgische Oscarinzending voor beste niet-Engelstalige film is. Met de zware concurrentie van veelgeprezen titels als Jagten, The Grandmaster en La Grande Bellezza lijkt een nominatie vrij onwaarschijnlijk, maar niet per se uitgesloten. De film heeft namelijk wel iets weg van het Iraanse A Separation, dat twee jaar geleden in deze categorie zegevierde.
In Bloom speelt zich af in het Georgië van begin jaren negentig, kort na de val van de Sovjet-Unie waar het land deel van uitmaakte. Het is de eerste keer in tachtig jaar dat Georgië onafhankelijk is van Moeder Rusland (en de vorige keer duurde de onafhankelijkheid slechts drie jaar), wat het een moeilijke tijd maakt. Zo zien we al in een van de eerste scènes hoeveel men moet doorstaan om een paar broden te kopen. Hoewel gesitueerd in de hoofdstad Tbilisi gaat de film niet al te diep in op de staat van het land (behalve het jaartal wordt hierover weinig naar de kijker gecommuniceerd), maar wordt een kleinschalig verhaal verteld dat op sommige punten raakt aan de grotere themas. In zekere zin verkeert het land in zijn tienertijd, waardoor het worstelt met dezelfde problemen als de veertienjarige meisjes Eka en Natia die centraal staan.
De eerste gesproken tekst in In Bloom komt van een stem op de radio, die vertelt dat Georgiërs diep in hun hart altijd krijgslustig zijn geweest. Geweld zit ze simpelweg in het bloed. Het blijkt een mooie hint naar een later punt in het verhaal, wanneer de niet bepaald op haar mondje gevallen Natia van haar aanstaande een pistool krijgt als teken van zijn liefde. Ze neemt het geschenk aan, maar is verstandig genoeg om het direct te verbergen. Echter, wanneer ze doorkrijgt welke pesterijen haar introverte vriendin Eka geregeld ondergaat, overhandigt ze haar het pistool. Opnieuw wordt het wapen geschonken als gebaar van affectie.
Hoewel de twee tegenpolen elkaars beste vriendinnen zijn, gaat In Bloom niet specifiek over hun vriendschap, maar meer over hun beider levens met al hun complexiteiten. Ze zitten namelijk allebei gevangen in een disfunctionele familie en worstelen met sociale verwachtingen, voortkomend uit tradities waarvan door de recente veranderingen kan worden afgevraagd in welke mate ze nog relevant zijn. Het verhaal is in zekere mate gebaseerd op het leven van de hier als speelfilmregisseur debuterende Nana Ekvtimishvili, wat mogelijk een verklaring biedt voor de afwezigheid voor een krachtig slotstuk. In Bloom moet het dan ook vooral hebben van de kleine details, het indrukwekkende (maar niet opzichtige) camerawerk van Oleg Mutu (4 Maanden, 3 Weken & 2 Dagen) en het sterke acteren van de twee jonge hoofdrolspeelsters.
