Jérôme Salles City of Violence (vorig jaar verschenen op het festival van Cannes onder de titel Zulu) is niet de eerste film die inspeelt op de Zuid-Afrikaanse apartheid. Met de dood van vrijheidsstrijder Nelson Mandela nog vers in het geheugen, lijkt de rassenproblematiek nog altijd een relevant onderwerp. Helaas wordt het apartheidsthema in City of Violence gereduceerd tot een vergezochte complottheorie in een rechtlijnige politiethriller.
Nochtans laat de apartheid nog steeds haar sporen na in het hedendaagse Kaapstad, waar de film zich afspeelt. De klassenverschillen tussen arm en rijk zijn nog altijd enorm. De overheid heeft zijn handen vol aan de vele gewelddadige drugsbendes. Wanneer het zwaar verminkte lichaam van de dochter van een rijke rugbybaas wordt gevonden, duiken rechercheurs Sokhela en Epkeen de sloppenwijken in voor een grootschalig onderzoek. De enige aanwijzing uit het plaats delict zijn de sporen van een onbekende drug die in het bloed van het slachtoffer zijn aangetroffen.
Beide rechercheurs hebben ook nog te kampen met hun eigen problemen. Sokhela wordt achtervolgd door een getroebleerd verleden, terwijl Epkeen na de scheiding met zijn vrouw regelmatig naar de fles grijpt en de ene na de andere vrouw weet te verslinden. Het klinkt waarschijnlijk bekend in de oren en een erg originele invulling wordt dan ook niet aan de personages gegeven. Desondanks trekt Salle regelmatig tijd uit om de achtergronden van de hoofdpersonages verder uit te diepen, maar op een enkele flashback na levert dit maar weinig interessante scènes op. Alleen Forest Whitaker kan voor dit euvel compenseren. Zonder in topvorm te steken, is zijn acteerwerk goed genoeg. Dat kan niet van Orlando Bloom worden gezegd. Hoewel hij zijn best doet om een ruiger personage neer te zetten dan we van hem gewend zijn, schiet Bloom simpelweg tekort om te kunnen verbloemen dat zijn personage een wandelend detectivecliché is.
Voor het politieonderzoek geldt hetzelfde als voor de personages: creativiteit is ver te zoeken. Afgezien van de niet-alledaagse locatie zijn de ondervragingen en vondsten van nieuw bewijsmateriaal niet interessanter dan de gemiddelde aflevering van CSI en is de ontknoping zelfs verre van geloofwaardig. Gelukkig weet Salle de kijker zo nu en dan wel weer wakker te schrikken met een aantal heftige vuurgevechten. De actiescènes zijn strak geregisseerd en vormen wellicht nog het meest geslaagde onderdeel van het geheel. Ironisch, aangezien Salle zijn pijlen eerder gericht lijkt te hebben op drama en maatschappelijke problematiek. Helaas weet zijn film op die twee vlakken niet te overtuigen.
