Filmrecensenten hebben op het eerste oog de gemakkelijke taak om - als ze het goed doen - gefundeerd een oordeel te vellen over een product dat een regisseur en zijn ploeg hopelijk met veel tijd, geduld en liefde op poten heeft gezet. De criticus wordt dan ook wel eens naar films gestuurd die niet gelijk in zijn of haar straatje liggen en mag deze voor de première bekijken in een zaaltje met collega's. Neem nu de kinderfilm. Als je zelf geen kind bent (dikke kans) of geen kroost hebt (zoals bij ondergetekende het geval is) dan rest voor de recensent enkel de uitdaging om zich te verplaatsen in de doelgroep. Het opzetten van deze bril is de enige manier om kwaliteit van bagger te onderscheiden. Want deze tweedeling kent ook de kinderfilm. Helaas hebben sommige zuurpruimen deze tactiek niet altijd in de smiezen. Soms moet je je nu eenmaal door een flinke dosis scepsis heen bijten, bijvoorbeeld bij een Scandinavische kinderfilm die voorzien is van Nederlandse stemmen.
Het is een logische keuze om het Noorse Karsten og Petra in een nagesynchroniseerde versie in ons land uit te brengen. De doelgroep bestaat namelijk uit kleuters in de leeftijd van de titelfiguren. Onder de titel Casper & Emma maakt het Nederlandse publiek kennis met de blonde Emma die zich opmaakt voor haar eerste schooldag. Emma's grootste vriendin is haar knuffel Mevrouw Konijn en ze wil voor haar vijfde verjaardag het allerliefst een hond. Voor Casper, de zoon van een antiquair, is de eerste schooldag spannend en eng tegelijk. Het roodharige jochie vindt veel steun bij zijn leeuwenknuffel Welpje. Tijdens hun eerste kennismaking worden Casper en Emma samen aan de tekentafel gezet. Een nieuwe vriendschap lijkt geboren.
Als basis diende de jeugdboekenreeks van schrijversduo Tor Åge Bringsværd en Anne G. Holt, die ook al vorm kreeg als televisieserie, en waarvan de Noorse en Deense kinderen inmiddels al twee decennia genieten. In deze eerste bioscoopfilm worden de personages vlot geïntroduceerd. Dit heeft als educatief voordeel dat er ruimte ontstaat om de kleuters vervolgens heel geleidelijk informatie te voeren. Zo wordt in een emotionele scène duidelijk dat de vader van Emma niet meer leeft en worden zowel haar opa als haar moeder aangespoord om een nieuwe relatie aan te gaan. Tegelijkertijd krijgt de belevingswereld van de twee kinderen op kleurrijke en fantasievolle wijze vorm. De knuffels kunnen echt praten en bewegen. De tekeningen die in de schoolklas hangen, komen door middel van animaties tot leven. En het kasteel dat de twee vrienden bouwen, blijkt van binnen een gigantische ruimte met brandende toortsen en een echte troon. Dit alles wordt ook nog eens aaneengeregen met vrolijke liedjes.
Het is bewonderenswaardig hoe jeugdregisseur Arne Lindtner Næss de diverse avonturen en indrukken tot een redelijk vloeiend geheel heeft weten te smeden. De enige kritiek die hem ten deel valt is de wel hele snelle afwisseling van situaties. Zo brengen Casper en Emma met hun nieuwe klas een bezoekje aan zowel een dierenasiel als de brandweer. Hier ontstaan gebeurtenissen die de jongen kijkertjes in zich op moeten slaan, omdat ze later weer worden opgepakt. Toch wisten de makers complexe thema's als dood, verantwoordelijkheidsgevoel en relaties op een creatieve manier samen te brengen. In de perszaal zat overigens ook een moeder met kind. Deze leken het allebei enorm naar hun zin te hebben. Als recensent ben je geen knip voor de neus waard als je dat plezier de grond in meent te moeten schrijven.
