Grofwef tien jaar geleden dongen twee buitenlandse films over zangkoren mee naar de Oscar voor Beste Buitenlandstalige film. Zowel het Franse Les Choristes als het Zweedse As It Is In Heaven moest het uiteindelijk afleggen tegen de Spanjaarden, maar ze hadden veel opvallende overeenkomsten. Beide beschikten over een onmiskenbare feelgoodfactor en gingen over dirigenten die naar het platteland afreisden om hun sores (sterfgeval versus hartaanval) te verwerken. Het uitgangspunt van beide koordramas was een professional die een zooitje ongeregeld netjes in het gelid moest krijgen door middel van muziek. Het Amerikaanse Boychoir, met een hoofdrol voor Dustin Hoffman poogt hetzelfde, al is het uitgangspunt hier een schoffie met een gouden strotje, maar faalt jammerlijk in deze missie. De oorzaak: gebrek aan geestdrift, warmte en humor.
De Canadees François Girard is regisseur van dienst en doet zijn uiterste best om in een paar pennenstreken de opstandige maar rechtvaardige inborst van zijn jonge hoofdpersoon Stet neer te zetten. Moeilijk gevalletje in de klas, papa is er vandoor gegaan, heeft zich nooit met zijn zoon bemoeid en is elders het perfecte gezinnetje gaan stichten. Blijkbaar heeft het joch iets bijzonders in zijn stem, wat de oplettende kijker zeker niet kan opmaken uit de openingsscènes waarin Stet de vierkwartsmaat boven op een tafel aan zijn dommige onderwijzeres demonstreert. Als er een jongenskoor naar de highschool komt is de bazin van de leerfabriek voornemens om de bijzonder verfijnde stem die Stet kennelijk heeft aan de koorleider Carvelle te demonstreren. Dan komt tot overmaat van voorspelbare ramp Stets lapzwans van een moeder ook nog eens om het leven. Stets vader sleurt de zoon die hij nauwelijks kent mee naar Carvelles school en koopt na een zeer matige auditie een plekje aan het jongensinternaat. Opgeruimd staat netjes.
Dat Stet zich maar moeilijk kan voegen in het strenge regime en tussen de bekakte medestudenten laat zich gemakkelijk raden. Girard speelt de tegenstellingen tot in den treure uit. Stet heeft geen flauw idee hoe een fatsoenlijke noot moet klinken, waar hij adem moet halen en kan geen muziek lezen, maar ja Carvelle ziet toch iets bijzonders in zijn nieuwste pupil. De grootste teleurstelling die de kijker in dit matige zangvehikel te verwerken krijgt, komt bijzonder genoeg uit de volwassen hoek. Hoffman acteert op de automatische piloot en vult een voorspelbaar personage in tot wie het maar moeilijk doordringen is. Het uitzicht op een omarming van de jonge Stet is evident. Het lerarenensemble wordt gecompleteerd door een haast onherkenbaar brave Eddy Izzard en Kevin McHale, de jongen in de rolstoel uit hitserie Glee. Als bazin van het instituut is Kathy Bates opgetrommeld, maar met haar aanwezigheid wordt schandalig weinig gedaan.
Het jonge hoofdrolspelertje Garett Wareing weet nog wel wat sympathie op te wekken, maar daar heeft Girard dan ook wel ongelooflijk veel moeite voor moeten doen door vele open deuren in te trappen. Het is treurnis troef bij het opdondertje, want hij moet zelfs à la Harry Potter en André Hazes in zijn eentje kerstfeest vieren. Zo veel zieligheid moet wel goed aflopen en dat doet het dan ook in de uiterst voorspelbare finale. Bij Boychoir komt weliswaar alles keurig op zijn pootjes terecht, maar echt ontroeren doet hij niet. Gelukkig krijgt Stet op tijd de baard in zijn keel en kunnen zowel hij als wij verder met ons leven.
