Zombies zijn populairder dan ooit. Niet de Britse popband uit de jaren zestig, maar de vleesetende, levende doden die zich als een plaag over de aarde verspreiden. Van populaire televisieseries (The Walking Dead) tot Argentijnse arthouse (El Desierto), er valt niet meer aan de hersenloze hordes te ontkomen. En als ze hun tanden in je zetten, ben je verloren. Het is niet makkelijk om nog boven de langzaam strompelende massa uit te steken en een nieuwe draai te geven aan dit subgenre van de horror. Argentijns debutant Christoph Behl slaagt daar met zijn boeiende El Desierto bijna helemaal in.
Behl doet dat door op concepten van anderen voort te bouwen en ze verder door te voeren. De kleine groep mensen die dankzij de zombies gedwongen worden samen te overleven in een afgesloten huis, is al zo oud als George A. Romero's Night of the Living Dead. Het vermengen van de zombieapocalyps met reality-tv deed men al in het Engelse Dead Set. Toch gebruikt Behl deze elementen om zijn eigen invulling aan de zombiefilm te geven, die eigenlijk nauwelijks horror te noemen is. El Desierto is eerder een psychologisch drama met thrillerelementen, waarin seksuele spanningen en emotionele spelletjes tussen de drie hoofdpersonages een grotere rol spelen dan de dreiging van buitenaf.
In vampierfilms zie je dergelijke seksualiteit vaak, maar bij de zombiebroeders komt het weinig voor. Rottend vlees is nu eenmaal niet erg sexy. Maar Axel, Ana en Jonathan zitten bij elkaar in een klein huisje opgesloten tijdens een warme zomer in Argentinië. Axel verlangt naar Ana, terwijl hij in bed soms moet luisteren naar haar seksuele activiteiten met Jonathan. Net als in een Big Brother huis hebben de drie een apart kamertje waar ze hun gedachten op een camcorder kunnen opnemen, als een soort dagboek. De bandjes deponeren ze in een gesloten kist. Axel weet echter hoe die open moet en bekijkt alle gedachten en gevoelens die Ana opneemt, waardoor zijn obsessie groeit.
Een andere uiting van Axels getroebleerde geest is hoe hij over zijn hele lichaam kleine tatoeages van vliegen zet, waarbij hij zegt dat als hij daarmee klaar is, hij het huis uit gaat (en dus een gewisse dood tegemoet). De ongezonde spanning tussen de drie neemt toe als de twee mannen een ondraaglijk stinkende zombie van buiten naar binnen brengen en in de woonkamer aan de ketting leggen. Iedereen reageert anders op de doodse staar van het lopende lijk. Niemand kan echter al te lang met hem in de ruimte blijven, en dus worden de andere kamers nog kleiner. Zelfs als we een zombie te zien krijgen, gaat het niet om zijn eventuele dodelijke dreiging maar puur om het effect van zijn aanwezigheid op de mensen om hem heen.
Mensen tussen wie de aanhoudende spanningen het onderlinge vertrouwen eroderen, waarna een nieuwe driehoeksverhouding ontstaat. Waarbij de videobandjes naast een dagboek ook een manier worden om boodschappen uit te wisselen, die niet hardop uitgesproken kunnen worden met iedereen erbij. Dit levert een bijzondere scène op, een montage van die uitwisseling, die allerlei lang verhulde emoties naar boven brengt. Er gebeurt niet heel veel in El Desierto en echt eng wordt het nooit. Het is dus geen Romero, maar toch is El Desierto niet alleen interessant, maar soms zelfs spannend, dankzij het menselijk drama dat zich tegen de (verre) achtergrond van de zombieapocalyps voltrekt.
