John Green is een bezig baasje. Buiten het schrijven van zijn populaire jongvolwassenenliteratuur is de Amerikaanse schrijver ook regelmatig actief als vlogger op YouTube. Hierin vertelt Green onder andere over zijn ervaringen na de succesvolle verfilming van zijn The Fault In Our Stars, schijnt hij zijn licht over recente globale ontwikkelingen als de financiële crisis in Griekenland en geeft hij samen met zijn broer op het CrashCourse kanaal gratis spoedcursussen over uiteenlopende onderwerpen. Het zegt ons twee dingen over Greens werkwijze als schrijver. In de eerste plaats is hij een auteur die handig met zijn tijd mee blijft gaan, maar meer nog is Green iemand die zijn publiek graag iets wil meegeven. Hoewel de themas in Paper Towns wellicht universeel genoeg zijn voor tienerfilms van alle generaties, vallen er voor de jeugdige kijkers in ieder geval weer genoeg levenslessen te putten uit deze tweede Greenlit-adaptatie.
Volgens de zeventienjarige Quentin krijgt ieder persoon één wonder in zijn leven. Sommigen worden getroffen door de bliksem en anderen trouwen met een koningin, maar Quentins wonder is dat van alle huizen in alle straten ter wereld, Margo Roth Spiegelman precies tegenover dat van hem kwam wonen. Margo is precies het tegenbeeld van Quentin: een vrijgevochten en avontuurlijke dame zo dol op mysteries dat ze er zelf een werd. Quentin daarentegen is een meer introverte en doorsnee tiener, die zijn hele pad na zijn middelbareschooldiploma al heeft uitgestippeld. De twee groeien naarmate ze hun volwassenheid bereiken steeds verder uit elkaar, totdat Margo Quentin op een nacht uit zijn bed sleurt voor een serie nachtelijke wraakacties op Margos ex en vriendinnen. De volgende dag blijkt ze echter spoorloos verdwenen. Tot Quentins grote vreugde vindt hij echter een paar subtiele hints naar Margos locatie en besluit hij haar met zijn twee beste vrienden achterna te reizen door de zogenaamde paper towns van Amerika, kleine gehuchten die enkel op een landkaart bestaan.
Ook deze Greenverfilming bevat dus een vleugje mysterie, een speurtocht en een dosis romantiek, maar bovenal ligt de nadruk op de vriendschap tussen Quentin en zijn reisgenoten. Hun samenzijn bevat zo nu en dan wat scherpe humor en spitsvondige dialogen, maar krijgt met de wetenschap dat de drie jongens na hun schooltijd allen een andere kant op zullen gaan vaak een extra melancholische lading. Dat gegeven maakt het verhaal wellicht net iets gelaagder dan de gemiddelde tienerfilm, maar gelukkig heeft regisseur Jake Schreier hier met Nat Wolff de juiste hoofdrolspeler voor in huis. Mooi om te zien is hoe de jonge Amerikaanse acteur in korte tijd drie uiteenlopende types in verschillende tienerfilms weet neer te zetten: in The Fault in Our Stars stal Wolff als komische noot al een hoop scènes, om in James Francos Palo Alto juist een optreden te maken als populaire en arrogante 'player'. In Paper Towns laat hij echter zien ook met een sympathieke hoofdrol prima in staat te zijn een film te dragen en identificeerbaar te blijven.
Zoals in wel meer roadmovies het geval is, blijkt ook hier de reis belangrijker dan de bestemming. Leef in het moment, lijkt Green zijn publiek mee te willen geven. Dit kan door net als de rebelse Margo het leven aan te gaan als een groot avontuur zonder een ingekaderd plan voor de toekomst voor ogen te hebben. Maar ook, of misschien juist vooral, richt Green zijn woorden hier tot de minder avontuurlijke tieners als Quentin. Sta stil bij de herinneringen die je maakt en de vrienden met wie je ze deelt. Het is misschien een boodschap die we al vaker gehoord hebben, maar toch wordt hij hier enkele clichés daargelaten op een frisse en niet al te prekerige wijze verkondigd.
In tegenstelling tot het vorig jaar verschenen The Fault In Our Stars, richt Paper Towns zich op een minder zwaar onderwerp, waarmee de film een stuk verder uit de buurt blijft van het melodrama van zijn voorganger. Zelfs de enigszins verplichte indie popsongs die worden gebruikt zijn deze keer gelukkig wat minder zoetsappig. Hoewel de film van Jake Schreier daarmee ongetwijfeld minder tranen zal trekken dan die van collega Josh Boone, voelt het sentiment dat de makers teweeg proberen te brengen kleinschaliger, maar des te oprechter.
