in Recensies
Update:
Er draaien altijd wel Nederlands gesproken animatiefilms in de bioscoop, maar die zijn zelden van Nederlandse makelij. Het is immers een stuk simpeler en goedkoper om wat stemacteurs op te trommelen voor de nasynchronisatie van een buitenlandse productie dan om een geheel eigen animatiefilm te maken. Wat dat betreft is 2024 een opvallend goed jaar voor animatiefilms van vaderlandse bodem: Vos en Haas Redden het Bos, twee Dikkie Dik-films (de tweede verschijnt in december) en nu Victor Vleermuis.
Aangenaam genoeg hebben deze allemaal een eigen visuele stijl, in plaats van zich te verhullen als een productie van de grote internationale animatiestudio's. Victor Vleermuis is visueel misschien wel de meest interessante van het spul, omdat deze film zich niet hoeft te conformeren aan de look van het bronmateriaal (dat is er namelijk niet). De contrastrijke en hoekige stijl doet enigszins denken aan die van Klaus, maar heeft ook wat trekjes van enkele recente DreamWorks-animatiefilms door de zichtbare penseelstreken. Victor Vleermuis mikt duidelijk niet op de realistische Pixar-look.
Ook qua plot zit Victor Vleermuis enigszins in de DreamWorks-hoek, met een hoofdpersonage dat zich maar niet kan schikken in de status quo. Victor is namelijk bang voor het donker, terwijl vleermuizen er nou juist 's nachts op uittrekken om voedsel te vinden. De timide vleermuis hoeft niet op begrip te rekenen van zijn stugge vader of zijn drie oudere broers die hem nauwelijks ontzien.
Dat komt mede door zijn behoefte om te zingen. Immers, "zingen is voor vogels". En vogels zijn de vijand. Vraag maar aan zijn moeder, door een uil is gegrepen. Gedoe dus wanneer Victor valt voor de tropische vogel Sherida. Alleen blijkt de liefde nogal eenzijdig. Zij behandelt hem met alle vriendelijkheid, maar is vooral geïnteresseerd in zijn zangtalent, dat haar mogelijk kan helpen bij het winnen van een zangwedstrijd.
En daar begint het plot wat te rammelen. Want deze wedstrijd gaat tussen vogels, maar kennelijk wel met medewerking van hun baasjes. En winnen zou voor Sherida betekenen dat zij en haar familie terug kunnen naar het tropische eiland van hun herkomst. Hoe dat precies werkt? Geen idee. Het levert helaas nogal geforceerde taferelen op, die thematisch niet echt aansluiten op Victors verhaal.
Een enkel moment vermomt Victor zich als een vogel, wat de vraag oproept of dat niet beter de primaire insteek had kunnen zijn. Het lijkt zo simpel: het conventionele vleermuizenbestaan past hem niet, maar vogels accepteren hem ook niet, dus dan maar een vermomming. Vervolgens maakt hij met zijn zangkunst indruk op Sherida, die niet weet wat dat hij eigenlijk een vleermuis is, wat vroeg of laat toch een keer uitkomt. Een nogal beproefde formule voor kinder- en animatiefilms, maar niet zonder reden.
Victor Vleermuis gooit het echter op een soort verboden romantiek tussen de twee verschillende dieren. Een overduidelijke metafoor voor interraciale relaties, die nogal stevig wordt aangezet door de contrasterende woningen (een oude molen en een torenflat) en het feit dat de stem van Sherida wordt ingesproken door een zwarte actrice. Dat laatste krijgt zelfs een ietwat problematisch randje wanneer ze "een gekleurd vogeltje" wordt genoemd. Bontgekleurd welteverstaan, maar het valt ook niet te ontkennen dat Victor aanvankelijk voor haar valt omdat ze er anders uitziet dan andere vogels...
Gelukkig zit Victor Vleermuis verder goed genoeg in elkaar om de jeugdige doelgroep naar behoren te bedienen. Op de animatie valt sowieso weinig af te dingen en het is mooi de stijl ineens een stuk abstracter wordt bij muzikale intermezzo's. En als de hoofdpersonages je niet kunnen bekoren, dan zijn er gelukkig nog de charmante bijfiguren zoals Victors buurman Rico, een rat overweldigd door het familieleven, en een stel meeuwen met een Haags accent. Dat laatste is dan weer een van de kleine voordeeltjes van animatiefilms van Nederlandse makelij.
