Het is 1955 in Santiago de Chile. Mercedes wordt elke ochtend wakker naast een snurkende echtgenoot om daarna ontbijt klaar te maken voor twee ruziënde tienerzoons. Ze gaat naar haar werk als assistent van een onderzoeksrechter en komt weer op tijd thuis om het avondeten te maken. Aan de dinertafel grappen vader en zoons dat als een van hen rechter zou worden, Mercedes wel in dienst zou mogen als secretaresse. Het leven van de enigszins timide protagonist is geen echte hel, maar ook zeker geen hemel.
Alle plaatsen waar Mercedes komt ademen op een uiterst vriendelijke manier vrouwonvriendelijkheid uit. Het denigreren van vrouwen is zo vanzelfsprekend dat de mensen niet eens in de gaten hebben dat ze het doen of dat het ze wordt aangedaan. De grapjes aan tafel, een werkgever die tijdens een zakenlunch bepaalt wat zíj als voorgerecht neemt of een bordje waarop staat "verboden voor verkopers en dames", Mercedes laat het met een deels trieste, deels montere blik over zich heen komen. Als de onderzoeksrechter een moord moet onderzoeken van een bekend schrijfster op haar minnaar, verandert er echter iets in Mercedes.
Bewustwording is de eerste stap naar emancipatie. El Lugar de la Otra betekent: de plaats van de ander. Mercedes ontdekt - nogal letterlijk - een plek waar ze die ander kan zijn. Of wordt ze daar juist niemand... of zichzelf? El Lugar de la Otra toont niet zozeer een complete revolutie in haar persoonlijkheid, maar eerder de eerste fasen van evolutie. Op haar nieuwe plaats vindt Mercedes welverdiende kalmte en weldaad, maar zij blijft ook in haar gezinsleven gegrond en brengt daarin (nog) geen storm teweeg.
Het verhaal van El Lugar de la Otra kabbelt rustig voort en ook de behandeling van de (waargebeurde) moordzaak gaat niet met al te heftige emoties gepaard. Subtiliteit en een glimlach zijn troef. De antagonistische mannen zijn geen monsters en vrijwel iedereen heeft iets aandoenlijks en komisch. Voor mensen die graag bovenop de barricaden staan wordt de boodschap in deze film misschien niet hard genoeg door de strot van de kijker geduwd, maar soms is een vriendelijke amuse lekkerder dan een copieuze maaltijd, vooral als die door zulke bekwame mensen wordt geserveerd.
De gehele cast speelt sterk, maar Elisa Zulueta als Mercedes is meer dan uitstekend. Zulueta heeft de sympathiefactor en ze kan met een blik of de toon van haar stem precies aangeven hoe Mercedes in de situatie staat. Geen grootse emoties en woeste handelingen, want dat zou totaal niet bij het personage passen. Mercedes is een vrouw van onopgemerkt verzet, maar wel een die lang bij zal blijven.
Een andere troef van El Lugar de la Otra is dat de film er warm en uitnodigend uitziet, en er een mooie sfeerimpressie van het Santiago in de jaren vijftig wordt gegeven. De (inmiddels) oldtimers rijden door de straten en hoeden sieren menig kruin. De visuele stijl - soms in dromerige scènes - draagt bij aan de sympathieke uitstraling van deze film, die niet tegen heilige huisjes aanschopt, maar gewoon zachtjes aanbelt.
El Lugar de la Otra is te zien bij Netflix.
