Eigen rechter spelen is vaak onverstandig, en al helemaal als je een eed gezworen hebt om altijd de richtlijnen van de maatschappelijke handhavers te gehoorzamen. In het psychologische drama Sons komt een ambtsdienaar voor het blok te staan als haar persoonlijke streven naar gerechtigheid niet langer strookt met haar werk in de gevangenis. Op een intense, directe, maar helaas ook ongeloofwaardige manier toont de film hoe een gekrenkte vrouw tot het uiterste gaat om haar recht te laten zegevieren.
Eva is gevangenbewaarder in een zwaarbeveiligd gevangeniscomplex, waar speciale isolatiecellen zijn ingericht voor de grootste raddraaiers. Als de dreigende Mikkel binnen wordt gebracht, vraagt Eva overplaatsing aan naar de isolatiegang. Er is iets aan deze nieuwkomer dat haar nieuwsgierigheid wekt en haar aanzet tot toenadering, maar wat?
Sons-regisseur Gustav Möller kwam in 2018 goed binnen met The Guilty, een ijzingwekkende meldkamerthriller die op het IFFR met stip de publieksprijs binnensleepte. De kracht van die film zat hem in het bedrieglijk simpele uitgangspunt: omdat je een groot deel van de actie alleen hóórt, en niet ziet, kan je verbeelding nog eenvoudiger een loopje met je nemen. Wat hoor jij allemaal dat de politieofficier in de meldkamer niet hoort? En wat zou jij doen als je in zijn schoenen stond?
The Guilty kon wat dat betreft niet verder van Sons afstaan. Beide films spelen zich af in een context van misdaad en rechtspraak, en onderzoeken met dezelfde nieuwsgierigheid de consequenties van menselijk handelen. De dramatische insteek is echter compleet tegenovergesteld: waar Möllers debuut draaide om onzekerheid en introspectie, is Sons in alles een film van confrontatie.
De opgekropte woede van Eva, intens vertolkt door Sidse Babett Knudsen, is de rauwe energie die de film draagt, maar ook dwarsboomt. Vanaf het moment dat Mikkel de gangen van het zwaarbewaakte complex betreedt, is overduidelijk dat Eva er alles aan zal doen om dichter bij hem te komen en de confrontatie aan te gaan. Vanuit de emoties van haar personage is deze doelmatigheid te begrijpen, maar op plotniveau zorgt het voor terugkerende geloofwaardigheidsproblemen.
Als de kijker al overduidelijk doorheeft dat Eva een persoonlijke obsessie met Mikkel heeft, is dat voor haar gevangeniscollega's zéker geen geheim. Toch mag ze in nauw contact blijven staan met de zwaarbewaakte gevangene, zelfs nadat ze fors uit haar slof is geschoten. Hoe verder de film vordert, hoe sterker deze schijn tegen gaat werken. Een late sleutelscène in de openlucht (een spaarzame setting in Sons) ontspoort op voorspelbare wijze, en dat is eerder lachwekkend dan beklemmend.
Waar het scenario door de ondergrens zakt, doet Babett Knudsen dat nooit. Het is aan haar te danken dat Möllers tweede speelfilm als psychologisch drama nog altijd prikkelt. Sons verkent de grenzen van vergeldingsdrang en bevraagt hoe lang je in een situatie van persoonlijk onrecht (letterlijk) in het recht kan blijven staan. Net als in The Guilty is het in deze schemerwereld vaak uiterst lastig om een schuldige aan te wijzen.
