Hollywood weet dat dingen minder overdreven lijken wanneer ze extra overdreven geïntroduceerd worden. De montage in Moulin Rouge is behoorlijk vlot, maar valt mee omdat het niet zo rap gaat als in het eerste kwartier. Cate Blanchetts accent in The Aviator is dik, maar niet zo vet als in haar eerste scène. Scenarist Brian Helgeland weet dat ook, en vandaar dat de eerste dialogen in The Killer doen denken aan foute jarentachtigactiefilms. Het zet meteen de toon voor een geslaagde moderne versie van een ouderwetse lowbudgetactiefilm.
Zee is een huurmoordenaar met een geweten. Haar baas weet dat ze uitsluitend mensen ombrengt als hij belooft dat ze het verdienen. Zoals een klant die zomaar de hand van een kleermaker breekt in een boze bui. Zee krijgt de opdracht om iedereen in een VIP-ruimte van een nachtclub om te brengen. Daarbij raakt een meisje gewond en Zee krijgt het niet over haar hart om haar te vermoorden. Haar opdrachtgever is het daar niet mee eens.
De titel van John Woos film lijkt misschien onhandig aangezien David Finchers thriller met Michael Fassbender van vorig jaar ook zo heette. Maar dit is een remake van Woos eigen Chinese The Killer uit 1989. Waarom is niet helemaal duidelijk. Is hij gemaakt omdat de Amerikaanse streamingsdienst Peacock graag nieuwe inhoud wil? Of om Woos naam weer relevant te maken omdat men een vervolg wil maken van zijn bekendste film: Face/Off?
In ieder geval krijgt deze late Amerikaanse versie hulp van Brian Helgeland, de man die onder andere het Oscargenomineerde L.A. Confidential schreef. In het begin is daar niet veel van te merken omdat met name de dialogen te belachelijk voor woorden zijn. Later is duidelijk dat deze film juist bedoeld is als een soort foute actiefilm, maar dan goed gemaakt, en zeker niet plat.
De opzet is niet helemaal hetzelfde als het origineel. Ten eerste is er meer rust aan het begin. Woos origineel vertelt binnen vijf minuten waar deze vier keer zo lang de tijd voor neemt en dat is wel zo prettig. In het origineel raakte een onschuldige bijstander gewond omdat ze helaas te dichtbij stond en voelde de huurmoordenaar zich daar schuldig over, hier is het minder zwart-wit.
Het thema van de film is 'tweede kans' en of mensen die verdienen. Ook de grenzen waarbinnen geweld veroorloofd is, komen aan bod. Zee weigert onschuldige burgers te vermoorden, rechercheur Sey gebruikt soms geweld om slechteriken aan te pakken en corruptie uit te bannen. Het gaat dus zeker niet over niks, maar het blijft een actiefilm, geen diepgaand drama.
Het camerawerk van een John Woo-film is meestal om te smullen. Waar regisseur Zack Snyder van slowmotion zijn visitekaartje maakte, deed Woo dit al in de jaren negentig (en weer anderen vóór hem, zoals Brian De Palma). Snyders afremmen van de tijd is vaak wat willekeurig en louter bedoeld als 'cool, hè?', Woo past het veel functioneler toe. En niet alleen slowmotion, de gehele cinematografie is lekker vlot en hip maar evengoed zeer kundig.
De beelden zijn een belangrijk deel van wat de interesse vasthoudt. Wijde shots waarin veel gebeurt, soepele splitscreens. Een ander deel is het plot waar een lekker ritme in zit. Zee wordt helder geïntroduceerd, en de sleutelscène die de drijfveer voor de rest van de film wordt, is meteen duidelijk. De keuzes die de personages maken zijn begrijpelijk en stuwend voor het plot en het drama.
De meeste castleden kunnen niet zo goed overweg met de kitscherige dialogen, maar Sam Worthington (Avatar) en hoofdrolspeelster Nathalie Emmanuel (Game of Thrones) onttrekken zich daaraan. Zou er geen tijd of geld zijn geweest om meerdere takes te doen? Gelukkig heeft Emmanuel hier geen enkele last van; ze is een perfecte imperfecte machine tijdens vechtscènes.
Vlak voor de laatste akte kakt het verhaal even in met een lang moment op het politiebureau. Daarna bouwt het mooi op naar een goede afsluiter die niet over de top is, misschien wel dankzij het krappe budget. Woo roeit met de riemen die hij heeft, en de zevenenzeventig jaar oude man heeft nog genoeg kracht in zijn armen.
Een onverbloemde actiefilm komt niet meer zo vaak voorbij als vroeger, maar het blijft lastig om er een originele draai aan te geven. Neem je dit niet serieus, dan vermaak je je waarschijnlijk prima, maar vernieuwend is anders. En wie na enkele minuten na het zien van de Eiffeltoren vergeet dat alles zich afspeelt in Parijs: geen zorgen, het ding verschijnt tot vervelens toe in beeld.
