Als je van B-films, een horrorsatire met een feministische boodschap en een snufje Agatha Christie houdt, doe je er beter aan niet verder te lezen en het regiedebuut van Zoë Kravitz maagdelijk te bekijken. Zelfs het aanschouwen van de trailer of het speuren naar informatie over de film kan je direct op het spoor zetten van de intrige en je plezier vergallen. Wie toch iets wil weten: Blink Twice doet qua opzet denken aan bGet Out en Antebellum: alles lijkt normaal, maar je weet dat er iets fundamenteel fout is.
Frida, een serveerster op een gala van de Elon Musk-achtige tycoon Slater King, kan haar ogen niet afhouden van deze charismatische man. Ze weet dat hij een duister kantje heeft, want hij ging na een niet nader omschreven incident in therapie en bood duizend keer zijn excuses aan. Maar Frida is ambitieus en wil hem best wel leren kennen. Slater heeft gelukkig ook oog voor haar en na wat aarzelen nodigt hij Frida en haar beste vriendin Jess uit om hem en zijn entourage te vergezellen naar een Mexicaanse eiland dat hij net gekocht heeft.
Ter plaatse laat Slater alle mobiele telefoons in beslag nemen. Een week van dolle pret begint. De gasten genieten van het beste klimaat, het mooiste landhuis met luxechalets, een groot zwembad, sterrengerechten en champagne en drugs in overvloed. Het geluk van Frida kan niet op, al voelt ze dat een andere vrouwelijke genodigde jaloers is op Slaters aandacht voor haar. Dit lijkt wel een springbreak-versie voor volwassenen, maar ergens ook de aanhef van een nakende intrige uit een Agatha Christie-mysterie. Zal een van de gasten worden vermoord en Frida zich opwerpen als detective?
Kravitz neemt een lange aanloop. Daarmee neemt ze een risico, want op het donkere verleden van Slater en de inbeslaggenomen iPhones na, is er lange tijd geen vuiltje aan de lucht. Maar de kleine bizarre details creëren toch een sudderende spanning. Waar dienen de roze goodiebags voor? Waarom staren de bedienden zo vreemd naar de gasten? Waarom wordt er verwoed op slangen gejaagd? Waarom gaat Slater zo galant om met Frida? En dan: voor je het goed beseft, verandert het Agatha Christie-gegeven in iets dat conceptueel doet denken aan Get Out van Jordan Peel.
Blink Twice is aan de basis een B-film, maar de satirische saus, de occasionele zwarte humor en de uitstekende cast zorgen ervoor dat het genre overstegen wordt. Naomi Ackie draagt de film op haar sterke schouders. Haar acteerwerk in deze film zal haar na haar prestatie in Whitney Houston: I Wanna Dance with Somebody zonder twijfel lanceren naar de A-list in Hollywood. Channing Tatum, de 'all American boy' die de partner van Kravitz werd, verrast dan weer in een voor hem atypische rol.
De meeste andere acteurs vallen echter weinig op, want hun personages zijn heel oppervlakkig getekend. Vermoedelijk omdat een meer diepgaande karakterisering zou leiden tot een film van meer dan twee uur en dat zou funest zijn geweest voor de spanningscurve. Bovendien wordt de film verteld vanuit het gezichtspunt van Frida en zij heeft vooral oog voor Slater. Het helpt wel dat die bijrollen vertolkt worden door relatief bekende gezichten zoals Christian Slater (The Name of the Rose), Geena Davis (Thelma & Louise), Haley Joel Osment (The Sixth Sense), Kyle MacLachlan (Twin Peaks) en Simon Rex (The Sweet East).
Toch zal het debuut van Kravitz niet iedereen kunnen bekoren. Blink Twice is zo'n film die suddert en suddert en dan heel bewust overkookt in semi-Grand Guignol. De diehardhorrorfans zullen er zeker van smullen, de onvoorwaardelijke liefhebbers van meer suggestieve horror zoals Rosemary's Baby iets minder.
